کتاب بهرام

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۸۸

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

✔♥️✔

همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان

پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

✔♥️✔
بر در میکده رندان قلندر باشند

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

✔♥️✔

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۸۹

 
ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی

در فکرت تو پنهان صد حکمت الهی

✔✔✔
کلک تو بارک الله بر ملک و دین گشاده

صد چشمه آب حیوان از قطره سیاهی

✔✔✔

بر اهرمن نتابد انوار اسم اعظم

ملک آن توست و خاتم فرمای هر چه خواهی

✔✔✔

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۰ 

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

☆☂
دل که آیینه شاهیست غباری دارد

از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی

☆☂
کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش

که دگر می نخورم بی رخ بزم آرایی

☆☂

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۱

به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی

خیال سبزخطی نقش بسته‌ام جایی

✿ ❀ ✿
امید هست که منشور عشقبازی من

از آن کمانچه ابرو رسد به طغرایی

✿ ❀ ✿
سرم ز دست بشد چشم از انتظار بسوخت

در آرزوی سر و چشم مجلس آرایی

✿ ❀ ✿

 دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۲

  
سلامی چو بوی خوش آشنایی

 بدان مردم دیده روشنایی

️☆☂♣
درودی چو نور دل پارسایان

 بدان شمع خلوتگه پارسایی

☆☂♣
نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای

دلم خون شد از غصه ساقی کجایی

☆☂♣

دیوان حافظ: غزل شمارهٔ ۴۹۳

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

♥️✔♥️

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

♥️✔♥️
دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم

گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

♥️✔♥️

دیوان حافظ: غزل شمارهٔ ۴۹۴
ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی

هر جا که روی زود پشیمان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش

آدم صفت از روضه رضوان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
شاید که به آبی فلکت دست نگیرد

گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی

✔♥️✔♥️✔

حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۵
می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی

این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می‌گویی

✍✔✍
مسند به گلستان بر تا شاهد و ساقی را

لب گیری و رخ بوسی می نوشی و گل بویی

✍✔✍
شمشاد خرامان کن و آهنگ گلستان کن

تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی

✍✔✍