کتاب بهرام

دیوان حافظ: غزل شمارهٔ ۴۹۳

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

♥️✔♥️

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

♥️✔♥️
دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم

گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

♥️✔♥️
صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند

این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

♥️✔♥️
مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد

کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

♥️✔♥️
یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم

رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

♥️✔♥️
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست

شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی

♥️✔♥️
ای درد توام درمان در بستر ناکامی

و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی

♥️✔♥️
در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم

لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

♥️✔♥️
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست

کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی

♥️✔♥️
زین دایره مینا خونین جگرم می ده

تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

♥️✔♥️
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد

شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی