کتاب بهرام

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۸۸

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

✔♥️✔

همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان

پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

✔♥️✔
بر در میکده رندان قلندر باشند

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

✔♥️✔
خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر پای

دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

✔♥️✔

سر ما و در میخانه که طرف بامش

به فلک بر شد و دیوار بدین کوتاهی

✔♥️✔
قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن

ظلمات است بترس از خطر گمراهی

✔♥️✔

اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل

کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی

✔♥️✔

تو دم فقر ندانی زدن از دست مده

مسند خواجگی و مجلس تورانشاهی

✔♥️✔
حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار

عملت چیست که فردوس برین می‌خواهی