کتاب بهرام

دیوان حافظ: غزل شمارهٔ ۴۹۴
ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی

هر جا که روی زود پشیمان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش

آدم صفت از روضه رضوان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
شاید که به آبی فلکت دست نگیرد

گر تشنه لب از چشمه حیوان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح

باشد که چو خورشید درخشان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت

کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد

وقت است که همچون مه تابان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
بر رهگذرت بسته‌ام از دیده دو صد جوی

تا بو که تو چون سرو خرامان به درآیی

✔♥️✔♥️✔
حافظ مکن اندیشه که آن یوسف مه رو

بازآید و از کلبه احزان به درآیی