کتاب بهرام

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۸۸

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

✔♥️✔

همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان

پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

✔♥️✔
بر در میکده رندان قلندر باشند

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

✔♥️✔

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۸۹

 
ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی

در فکرت تو پنهان صد حکمت الهی

✔✔✔
کلک تو بارک الله بر ملک و دین گشاده

صد چشمه آب حیوان از قطره سیاهی

✔✔✔

بر اهرمن نتابد انوار اسم اعظم

ملک آن توست و خاتم فرمای هر چه خواهی

✔✔✔

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۰ 

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

☆☂
دل که آیینه شاهیست غباری دارد

از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی

☆☂
کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش

که دگر می نخورم بی رخ بزم آرایی

☆☂

دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۱

به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی

خیال سبزخطی نقش بسته‌ام جایی

✿ ❀ ✿
امید هست که منشور عشقبازی من

از آن کمانچه ابرو رسد به طغرایی

✿ ❀ ✿
سرم ز دست بشد چشم از انتظار بسوخت

در آرزوی سر و چشم مجلس آرایی

✿ ❀ ✿

 دیوان حافظ : غزل شمارهٔ ۴۹۲

  
سلامی چو بوی خوش آشنایی

 بدان مردم دیده روشنایی

️☆☂♣
درودی چو نور دل پارسایان

 بدان شمع خلوتگه پارسایی

☆☂♣
نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای

دلم خون شد از غصه ساقی کجایی

☆☂♣

دیوان حافظ: غزل شمارهٔ ۴۹۳

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

♥️✔♥️

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

♥️✔♥️
دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم

گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

♥️✔♥️

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش ۷۱

حسود از نعمت حق بخیل است و بندهٔ بی‌گناه را دشمن می‌دارد.

مردکی خشک مغز را دیدم
رفته در پوستین صاحب جاه
گفتم ای خواجه گر تو بدبختی
مردم نیکبخت را چه گناه

✔

الا تا نخواهی بلا بر حسود
که آن بخت برگشته خود در بلاست
چه حاجت که با او کنی دشمنی
که او را چنین دشمنی در قفاست.

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش ۷۲ تلمیذ بی ارادت عاشق بی زر است و روندهٔ بی معرفت مرغ بی پر و عالم بی عمل درخت بی بر و زاهد بی علم خانهٔ بی در.

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش ۷۳ مراد از نزول قرآن تحصیل سیرت خوب است نه ترتیل سورت مکتوب. عامی متعبد پیادهٔ رفته است و عالم متهاون سوار خفته. عاصی که دست بر دارد، به از عابد که در سر دارد.

سرهنگ لطیف خوی دل دار

بهتر ز فقیه مردم آزار

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش۷۴ یکی را گفتند: عالم بی عمل به چه ماند؟ گفت: به زنبور بی عسل.

زنبور درشت بی مروت را گوی

باری چو عسل نمی‌دهی نیش مزن