کتاب بهرام

کوتوله‌های سفید، که تعدادشان در کهکشان ما نسبتاً زیاد است، آخرین مرحلهٔ تکامل بسیاری از ستاره‌ها هستند. این ستاره‌ها که جرمشان تقریباً معادل یا کمتر از جرم خورشید است، به احتمال زیاد به کوتولهٔ سفید تبدیل می‌شوند. اصطلاح "کوتولهٔ سفید" برای توصیف مرحله‌ای از تکامل ستاره‌ای است که پس از اتمام فعالیت هسته‌ای، ستاره در آن مرحله از انقباض باز می‌ایستد.

در این مرحله، مادهٔ ستاره‌ای فشرده می‌شود و به یک جسم کوچک و کم نور، به اندازهٔ زمین، تبدیل می‌شود.

سیاراتی که به دور ستارگان اولیه در گردش بوده‌اند، می‌توانستند قابل سکونت باشند و این، دلایل وجود چندجهانی را به چالش می‌کشد. 

موجودات فضایی ممکن است در مراحل اولیهٔ جهان وجود داشته‌باشند. بر اساس محاسباتی، آب مایع به عنوان شرط ضروری برای وجود حیات، ممکن است فقط 15 میلیون سال پس از انفجار بزرگ، بر روی سیارات سنگی شکل گرفته باشد.

آبراهام لوئب، ستاره‌شناس از دانشگاه هاروارد، فرضیاتی را مطرح کرده که در جهان اولیه،

رنگین کمان (rainbow) پدیده‌ای نوری است که به دلیل شکست و پراش نور در قطرات آب ایجاد می‌شود. این پدیده معمولاً در جو زمین مشاهده می‌شود، اما رنگین کمان‌ها می‌توانند در شرایط مشابه در سایر سیارات و ماه‌ها نیز شکل بگیرند، به شرطی که شرایط لازم برای ایجاد آن وجود داشته باشد.

شرایط مورد نیاز برای بروز رنگین کمان در هر سیاره به وجود آب و همچنین وجود نور خورشید و ابرها بستگی دارد. اطلاعات بیشتر در مورد رنگین کمان در سیارات دیگر، نیازمند بررسی دقیق‌تر و مطالعات بیشتری در زمینهٔ شرایط جوی و جوی سیارات مذکور است.

عمر سیاره زمین تخمین زده می‌شود که حدود 4.5 میلیارد سال است. این محاسبه بر اساس سن نمونه‌های سنگی که از زمین برداشت شده‌اند، مطالعات رادیواکتیویته و فرایندهای جغرافیایی صورت گرفته است.

این تخمین از سن زمین بر اساس مطالعات مختلفی از جمله:

1. سن نمونه‌های سنگی: از زمین برداشته شده و با استفاده از روش‌های رادیومتری، نسبت ایزوتوپ‌هایی مانند اورانیم و توریم برای تعیین سن استفاده می‌شود.

2. مطالعات رادیواکتیویته: بررسی تجزیه نیوکلایدها و مدل‌سازی رادیواکتیویته داخلی زمین به ارزیابی سن زمین کمک می‌کند.

3. فرایندهای جغرافیایی: بررسی رخدادهای زمین‌شناسی مانند رخساره‌های لایه‌بندی شده در سنگ‌ها و گسل‌ها برای تخمین سن زمین مورد استفاده قرار می‌گیرد.

به طور کلی، سن 4.5 میلیارد ساله‌ای که برای زمین تخمین زده شده، نشان از این دارد که زمین از آغاز ساماندهی منظومه شمسی تاکنون به وجود آمده و فرآیندهای ژئولوژیکی، زیست‌شناسی و اقلیمی را تجربه کرده است.

گروه محلی یا خوشه کهکشانی محلی (Local Group) نام یکی از خوشه‌های کهکشانی است که کهکشان راه شیری به همراه تعدادی از کهکشان‌های اطرافش در آن واقع شده‌اند. این خوشه کهکشانی شامل حدود 54 کهکشان معروف است، که شامل کهکشان اندرومدا (Andromeda) و سیارک سیغنوس A (Triangulum Galaxy) نیز هستند. این گروه شامل کهکشان‌هایی با اندازه‌ها و ویژگی‌های مختلف است، از جمله کهکشان‌های بزرگ اسپیرال تا کوچک‌ترین کهکشان‌های کوتوله مانند کهکشان‌های دیواره‌ای. تقریباً 80 کهکشان دیگر، اغلب به عنوان کهکشان‌های کوتوله شناخته می‌شوند، در این خوشه وجود دارند که این تعداد هر روز رو به افزایش است.

ابرخوشه‌ها یکی از بزرگ‌ترین و عظیم‌ترین ساختارهایی هستند که در کیهان کشف شده‌اند و به‌عنوان مجموعه‌هایی از خوشه‌های کهکشانی و گروه‌های کهکشانی مختلف تعریف می‌شوند. این ساختارهای بزرگ مقیاس در واقع سیستم‌های متشکل از خوشه‌ها و گروه‌های کهکشانی هستند که به‌طور پیچیده‌ای با یکدیگر مرتبط شده‌اند و در نهایت، بخش‌های عمده‌ای از ساختار بزرگ‌مقیاس کیهان را تشکیل می‌دهند.

تعریف ابرخوشه‌ها

ابرخوشه‌ها (Superclusters) به گروه‌های عظیم از خوشه‌های کهکشانی اطلاق می‌شوند که هر کدام خود از تعداد زیادی کهکشان‌ها تشکیل شده‌اند. یک خوشه کهکشانی ممکن است از چندین صد کهکشان تشکیل شود، اما وقتی که این خوشه‌ها به‌هم متصل می‌شوند و در مقیاس‌های بزرگ‌تری قرار می‌گیرند، ابرخوشه‌ها پدید می‌آیند.

ساختار ابرخوشه‌ها

در سطح کیهانی، کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی معمولاً در الگوهای خاصی توزیع می‌شوند و به‌نظر می‌رسد که ابرخوشه‌ها در قالب شبکه‌های عظیمی از نواحی کم‌چگال و پرچگال گسترش یافته‌اند. این شبکه‌ها که به‌نام "شبکه بزرگ کیهانی" (Cosmic Web) شناخته می‌شوند، در واقع به‌صورت رشته‌ها و دیواره‌هایی از خوشه‌های کهکشانی و ابرخوشه‌ها به‌هم متصل هستند. این ساختار پیچیده و وسیع کیهانی تأثیر زیادی بر حرکت کهکشان‌ها و رشد ساختارهای کیهانی دارد.

فضا یک مفهوم پیچیده است که بیشتر از یک "جای خالی" ساده می‌باشد. در اینجا چند نکته کلیدی درباره فضا آورده شده است:

1. خلاء نسبی: فضا تا حد زیادی خالی است و دارای خلاء نسبی می‌باشد، به این معنا که ذرات مادی بسیار کمی در آن وجود دارد. اما حتی در نقاطی که به نظر می‌رسد کاملاً خالی باشند، ممکن است تک‌ذرات یا پرتوهای انرژی (مانند فوتون‌ها و نوترینوها) وجود داشته باشند.

2. میدان‌ها و نیروها: فضا پر از میدان‌های مختلف مانند میدان گرانشی و میدان‌های الکترومغناطیسی است. این میدان‌ها نیروهایی ایجاد می‌کنند که بر اجسام موجود در فضا تأثیر می‌گذارند.

3. انرژی تاریک و ماده تاریک: پژوهش‌های اخیر نشان داده‌اند که بیشتر جرم-انرژی جهان از

صورت فلکی(constellation) به مجموعه‌ای از ستارگان در آسمان اطلاق می‌شود که به طور ظاهری شکل خاصی را به وجود می‌آورند و انسان‌ها آن‌ها را به عنوان یک الگوی قابل شناسایی تفسیر می‌کنند. این الگوها معمولاً بر اساس افسانه‌ها، موجودات، اشیاء، یا مفاهیم فرهنگی مختلف تعریف می‌شوند. صورت‌های فلکی همواره به عنوان ابزاری برای جهت‌یابی و زمان‌سنجی در طول تاریخ استفاده شده‌اند و حتی در فرهنگ‌های مختلف معانی مختلفی دارند.

تاریخچه صورت‌های فلکی

صورت‌های فلکی قدمتی بسیار طولانی دارند و به تمدن‌های باستانی باز می‌گردند. اولین شواهد مربوط به رسم و تشخیص صورت‌های فلکی به تمدن‌های سومری‌ها و بابل‌ها می‌رسد که در حدود 4000 سال پیش زندگی می‌کردند. در طول تاریخ، تمدن‌های مختلف از جمله مصری‌ها، یونانی‌ها، و چینی‌ها نیز به ترسیم و استفاده از صورت‌های فلکی پرداخته‌اند.

هیل لندینگ درFalcon9 چگونه رخ میدهد؟

هبل لندینگ در Falcon 9 به این صورت رخ می‌دهد که پس از انجام ماموریت فضایی و جدا شدن مرحله اول موشک، مرحله اول با استفاده از موتورهای خود، به طور عمودی به زمین بازمی‌گردد. سپس، با استفاده از موتورهای کنترل جهت و سیستم‌های هدایت، مرحله اول به طور افقی و کنترل شده به سمت محل فرود هبل می‌رود.

در این مرحله، مرحله اول Falcon 9 با استفاده از موتورهای خود و سیستم‌های هدایت، به طور دقیق و کنترل شده بر روی سطح زمین فرود می‌آید. برای فرود، Falcon 9 از پایه‌های فرود خود استفاده می‌کند که در پایین موشک قرار دارند و به طور متوسط ​​چند متری هستند. این پایه‌ها به موشک کمک می‌کنند تا به طور استوار و ایمن بر روی زمین فرود کند.

   Falcon 9 یک موشک قابل استفاده مجدد است

که توسط شرکت اسپیس ایکس توسعه داده شده است. این موشک برای انجام ماموریت‌های فضایی متنوعی استفاده می‌شود و دارای ویژگی‌های جالبی است. در زیر چند نکته جالب در مورد Falcon 9 را بررسی می‌کنیم:

1. قابلیت استفاده مجدد: یکی از ویژگی‌های برجسته Falcon 9، قابلیت استفاده مجدد آن است. پس از انجام ماموریت فضایی، موشک Falcon 9 به زمین بازمی‌گردد و می‌تواند برای ماموریت‌های بعدی مورد استفاده قرار گیرد. این ویژگی باعث کاهش هزینه‌ها و افزایش دسترسی به فضا می‌شود.

2. سیستم پرتاب قدرتمند: Falcon 9 دارای موتورهای Merlin است که توسط اسپیس ایکس طراحی و ساخته شده‌اند. این موتورها با قدرت بالا و کارایی بالا عمل می‌کنند و قادر به تولید نیروی پرتاب قوی هستند. این موتورها از سوخت متان و اکسیژن استفاده می‌کنند که باعث کاهش هزینه‌ها و افزایش کارایی می‌شود.

3. قابلیت ارسال بار سنگین: Falcon 9 قادر به ارسال بار سنگین به فضا است. با توان پرتابی بالا، می‌تواند ماهواره‌ها و تجهیزات سنگین را به مدار زمین و حتی به مدارهای دورتر ارسال کند. این ویژگی باعث شده است که Falcon 9 به عنوان یکی از موشک‌های قدرتمند و موثر در صنعت فضایی شناخته شود.