سیاراتی که به دور ستارگان اولیه در گردش بوده‌اند، می‌توانستند قابل سکونت باشند و این، دلایل وجود چندجهانی را به چالش می‌کشد.
موجودات فضایی ممکن است در مراحل اولیهٔ جهان وجود داشته‌باشند. بر اساس محاسباتی، آب مایع به عنوان شرط ضروری برای وجود حیات، ممکن است فقط 15 میلیون سال پس از انفجار بزرگ، بر روی سیارات سنگی شکل گرفته باشد.
آبراهام لوئب، ستاره‌شناس از دانشگاه هاروارد، فرضیاتی را مطرح کرده که در جهان اولیه، انرژی مورد نیاز برای حفظ آب به صورت مایع، ناشی از تابش پس‌زمینهٔ کیهانی پس از انفجار بزرگ، می‌تواند به جای ستارگان میزبان، فراهم آورده باشد. وی بیان می‌کند که در حال حاضر دمای تابش پس‌زمینهٔ کیهانی حدود 2.7 درجهٔ کلوین است، در حالی که در حدود 300 میلیون سال پس از انفجار بزرگ، این تابش دمای تمام جهان را در مقداری حدود 300 درجهٔ کلوین حفظ کرده است.
لوئب معتقد است که در آن زمان، سیارات سنگی می‌توانستند وجود داشته باشند. در مناطق قابل مشاهدهٔ جهان که مادهٔ بسیار متراکمی وجود دارد، ستارگان سنگین و کوتاه‌عمر شکل گرفته‌اند که خود مادهٔ لازم برای تشکیل سیارات را فراهم کرده‌اند. او بیان می‌کند که در یک دورهٔ زمانی حدود 2 تا 3 میلیون سال، همهٔ سیارات سنگی قادر به حفظ آب مایع بوده‌اند، بدون توجه به فاصلهٔ آن‌ها از ستاره‌ها. لوئب تصریح می‌کند که «در یک زمان، کل جهان می‌توانست محیط گرمی و مناسبی برای زندگی فراهم آورد.»
نتایج او همچنین چالش‌هایی برای اصل انسان‌محوری (Anthropic Principle) به وجود می‌آورد؛ دلایلی که به آن استناد می‌شوند برای توضیح اینکه چرا پارامترهای فیزیکی ارزش‌های خاص و دقیقی دارند که شرایط حیات را فراهم می‌کنند: جهان به این صورت است به دلیل وجود موجوداتی که قادر به مشاهده آن هستند. این اصل با نظریه چندجهانی (Multiverse) سازگار است: اگر جهان‌های متعدد، هر یک با پارامترهای مختلف، وجود داشته باشند، موجودات هوشمند نباید به طور غافلگیرانه درک کنند که چرا پارامترهای آن جهان خاص برای حیات مناسب هستند.