ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف، که بیشتر با نام سعدی شناخته می‌شود، یکی از بزرگ‌ترین شاعران و نویسندگان زبان فارسی است. او در فاصله‌ی زمانی بین سال‌های ۵۸۵ تا ۶۱۵ هجری قمری به دنیا آمد و در حدود ۶۹۰ تا ۶۹۵ هجری قمری درگذشت. سعدی به‌دلیل سخنان حکیمانه، روانی و زیبایی کلام خود در تاریخ ادبیات ایران شهرت زیادی دارد و به لقب‌های مختلفی همچون «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، و «شیخِ اجلّ» مفتخر شده است.
تحصیلات و سفرها
سعدی در نظامیه بغداد، یکی از معتبرترین مراکز علمی جهان اسلام در آن دوران، به تحصیل پرداخت و پس از آن، به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی همچون شام و حجاز سفر کرد. این سفرها نه‌تنها به گسترش افکار و دیدگاه‌های او کمک کرد، بلکه زمینه‌ساز غنای فرهنگی و فکری در آثارش شد. پس از مدت‌ها سفر و تحقیق، سعدی به شیراز بازگشت و باقی عمر خود را در آن‌جا گذراند. آرامگاه وی در شیراز، که به سعدیه معروف است، امروز به‌عنوان یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی ایران شناخته می‌شود.
