عنوان: کبوتر در شعر شاعران معاصر
مقدمه:
کبوتر، این پرنده‌ی صلح و آزادی، از دیرباز تا کنون در ادبیات و شعر فارسی جایگاهی ویژه داشته است. نمادین بودن کبوتر به عنوان پیام‌آور عشق، آرامش و امید، همواره الهام‌بخش شاعران در سراسر جهان و به‌ویژه شاعران معاصر ایرانی بوده است. در زمانه‌ای که جهان با چالش‌های متعددی روبرو است، شاعران معاصر با بهره‌گیری از تصویر کبوتر، احساسات عمیق انسانی خود را بیان کرده و به خوانندگانشان یادآوری می‌کنند که همچنان می‌توان به صلح و امید دل بست.
در این مقاله، به بررسی نقش و جایگاه کبوتر در آثار شاعران معاصر پرداخته و نشان خواهیم داد که چگونه این پرنده‌ی زیبا و معنوی به یک عنصر مرکزی در شعرهایشان تبدیل شده است. در ادامه، نمونه‌هایی از اشعار معاصر که کبوتر در آنها به تصویر کشیده شده است را تحلیل خواهیم کرد تا دریابیم چگونه هنرمندان امروزی از این نماد استفاده می‌کنند تا پیام‌های عاطفی و اجتماعی خود را منتقل کنند.
دیوانه بـــه سودای پـــری از تو کبوتر
از قاف فرود آمده عنقای من اینست
(حسین منزوی)
❉
مدیون قدری آب و مشتی دانه یکروز
مثل کبوترهای بامم کرده باشی
(مهدی فرجی)
*
در لباس آبی از من بیشتر دل می‌بری
آسمان وقتی که می‌پوشی کبوتر می‌شوم
(مهدی فرجی)
*
گفتید:"بی کسی به خدا سرنوشت توست
تنهاترین پرنده ی عالم کبوتر است"
(سید مهدی موسوی)
*
آن با وفا کبوتر جلدی که پر کشید
اکنون به خانه آمده اما عوض شده است
(فاضل نظری)
