کتاب بهرام

مواد آلی و مواد غیر آلی تفاوت‌های مهمی دارند:

1. ترکیب شیمیایی:
- مواد آلی: این مواد شامل کربن هستند و معمولاً شامل هیدروژن، اکسیژن، نیتروژن، فسفر، گوگرد و عناصر دیگری می‌شوند.
- مواد غیر آلی: این مواد عمدتاً شامل عناصر مانند فلزات (مانند آهن، آلومینیوم، سیلیسیم و غیره) و ترکیبات معدنی هستند که اکثراً شامل کربن نیستند.

2. واکنش‌پذیری:
- مواد آلی: این مواد معمولاً واکنش‌پذیرترند و می‌توانند با فرآیندهای شیمیایی و بیولوژیکی پیوندهای شیمیایی بسیار پیچیده‌ای بسازند.
- مواد غیر آلی: این مواد در بسیاری از موارد کمتر واکنش‌پذیر هستند و معمولاً تحت شرایط شیمیایی سخت تر به تغییر و تبدیل می‌پذیرند.

3. وجود در طبیعت:
- مواد آلی: این مواد اساساً در موجودات زنده یافت می‌شوند و بخش اساسی از ساختار و فعالیت زیستی هستند.

در سال ۱۹۵۳، دو شیمیدان به نام‌های استنلی میلر و هارولد یوری شرایط اولیه زمین را در آزمایشگاهی شبیه‌سازی کردند که به آزمایش میلر-یوری شهرت یافت. آن‌ها ابتدا یک دستگاه ساخته و آن را با آب و گازهای متان، آمونیاک و هیدروژن پر کردند. در اتاقک احتراق، دو الکترود قرار دادند تا شرایطی مشابه به رعد و برق ایجاد کنند و برای گردش مداوم گازها در دستگاه، آب را در مخزنی جوشانده و بخار حاصل را به گردش در لوله‌ها می‌آوردند. بخار آب پس از عبور از محفظه اتمسفری حاوی الکترود، توسط لوله‌های خنک‌کننده سرد می‌شد و دوباره به صورت مایع به مخزن بازمی‌گشت.

پس از یک هفته، آن‌ها مایع حاصل را بررسی کردند و متوجه شدند که نه تنها مقادیر زیادی از مولکول‌های آلی ساده تولید شده‌اند، بلکه مولکول‌های آلی پیچیده‌تری مانند آمینو اسیدها، اسیدهای چرب و قندها (کربوهیدرات) نیز به وجود آمده‌اند. پس از چند هفته، میلر توانست مایعی با رنگ پرتقالی به دست آورد که شامل بیش از شش نوع مختلف آمینو اسید، سیانورهیدروژن و انواع آلکالوییدها بود.

عمر سیاره زمین تخمین زده می‌شود که حدود 4.5 میلیارد سال است. این محاسبه بر اساس سن نمونه‌های سنگی که از زمین برداشت شده‌اند، مطالعات رادیواکتیویته و فرایندهای جغرافیایی صورت گرفته است.

این تخمین از سن زمین بر اساس مطالعات مختلفی از جمله:

1. سن نمونه‌های سنگی: از زمین برداشته شده و با استفاده از روش‌های رادیومتری، نسبت ایزوتوپ‌هایی مانند اورانیم و توریم برای تعیین سن استفاده می‌شود.

2. مطالعات رادیواکتیویته: بررسی تجزیه نیوکلایدها و مدل‌سازی رادیواکتیویته داخلی زمین به ارزیابی سن زمین کمک می‌کند.

3. فرایندهای جغرافیایی: بررسی رخدادهای زمین‌شناسی مانند رخساره‌های لایه‌بندی شده در سنگ‌ها و گسل‌ها برای تخمین سن زمین مورد استفاده قرار می‌گیرد.

به طور کلی، سن 4.5 میلیارد ساله‌ای که برای زمین تخمین زده شده، نشان از این دارد که زمین از آغاز ساماندهی منظومه شمسی تاکنون به وجود آمده و فرآیندهای ژئولوژیکی، زیست‌شناسی و اقلیمی را تجربه کرده است.

زیست‌گرایی (Ecocentrism) یک دیدگاه فلسفی و اخلاقی است که بر ارزش قرار دادن به اکوسیستم‌ها و جامعه‌های زیستی تمرکز دارد، به جای تمرکز بر انسان به تنهایی. این مفهوم بر مبنای این ایده است که همهٔ موجودات زنده و محیط زیست باید از ارزش و حقوق معنوی برخوردار باشند، بدون توجه به فایدهٔ مستقیمی که برای انسان دارند.

زیست‌گرایی در تلاش است تا با توجه به وابستگی و تعاملات پیچیده بین مخلوقات زنده و محیط زیست، یک نگرش بالقوهٔ توسعه‌پذیر و پایدار را ترویج کند. این دیدگاه معتقد است که حفظ تنوع زیستی، احترام به حیات و عدم تخریب محیط زیست اولویت بالایی برای همهٔ اعضای جوامع زیستی است، نه فقط برای انسان.

به عنوان یک رویکرد فلسفی و اخلاقی، زیست‌گرایی می‌تواند به شکل‌های مختلفی در نظریات محیط‌زیستی و حقوق حیوانات نمایان شود و در بحث‌های سیاستگذاری محیط‌زیستی و حفاظت از منابع طبیعی تأثیرگذار باشد.

زیست‌گرایی به طور گسترده‌ای به دو شکل اصلی مورد توجه قرار می‌گیرد: بیوسنتریزم

برنامه‌ریزی عصبی کلامی (Neurolinguistic Programming یا به اختصار NLP) یک روش توسعه شخصی و ارتباطات است که در دهه ۱۹۷۰ توسط ریچارد بندلر و جان گریندر توسعه یافته است. NLP به عنوان یک مدل روانشناسی کاربردی، تلاش دارد تا الگوها، استراتژی‌ها و نحوهٔ تفکر افراد موفق را شناسایی کرده و به دیگران آموزش دهد. اصول اساسی NLP شامل موارد زیر می‌شود:

1. مدلسازی: توجه به الگوهای ذهنی و رفتاری افراد موفق و تلاش برای تکرار آنها در دیگران.

2. زبان: استفاده از زبان به عنوان ابزاری برای تغییر و بهبود ارتباطات و تفکرات.

3. تغییر ذهنی: استفاده از فنونی مانند "تکنیک‌های زبانی" برای تغییر ایمنی‌ها و باورهای نامطلوب.

مفهوم هاله (human aura) در فرهنگ‌ها و دین‌های مختلف به صورت متفاوت تفسیر می‌شود، اما به طور کلی، هاله به معنای یک نور متمایل به دور سر و یا وجودی معمولاً نامرئی اطراف شخص یا شیء است که به آن ویژگی‌های خاصی نسبت داده می‌شود. در برخی فرهنگ‌ها، هاله به عنوان یک نشانه از مقدسیت، پاکیزگی، یا قدرت معنوی در نظر گرفته می‌شود.

به طور عمومی، هاله ممکن است به نوری اشاره کند که به طور طبیعی یا متازل به دور سر یک فرد یا جسم وجود دارد و ممکن است به صورت نامرئی یا بصری قابل مشاهده باشد. این مفهوم همچنین ممکن است به صورت مجازی برای اشاره به یک نوع اثرات یا ویژگی‌های فردی یا اشیا استفاده شود که معمولاً از میان دیگران متمایل به تفسیرات روحی و معنوی ترجیح داده شده است.

در عصر معنویت جدید، هاله به عنوان یک میدان انرژی معتقد به وجود آمده که برخی معتقدند می‌تواند انسان یا اشیاء را در بر گیرد. برخی این هاله را به عنوان یک جسم نامحسوس تعریف کرده‌اند. ادعاهایی وجود دارد که افراد متخصص در علوم غیبی یا پزشکی کل نگر، توانایی دارند تا اندازه، رنگ و نوع ارتعاشات یک هاله را تشخیص دهند.

حس دلبستگی به مکان به معنای ارتباط عمیق و خاصی است که شخص با یک محله، شهر، یا مکان خاص دارد. این احساس ممکن است به دلایل مختلفی شکل گیرد:

1. خاطرات شخصی: افراد ممکن است به دلیل تجربیات شخصی خاصی که در آن مکان داشته‌اند، احساس دلبستگی کنند. این ممکن است شامل خاطرات خوش، رویدادهای مهم زندگی، و یا تجربیاتی که به صورت خاص در آنجا رخ داده است، باشد.

2. احساس امنیت و ثبات: برخی افراد به دلیل ارتباط عمیق با جو اجتماعی، امنیت فیزیکی، و یا احساس ثبات در یک محیط خاص، احساس دلبستگی می‌کنند. این ممکن است به دلیل اعتماد به شرایط محیطی، وضوح در زندگی روزمره، و یا احساس همبستگی با افراد محلی باشد.

3. تاریخ و فرهنگ: برخی افراد به دلیل ارتباط با تاریخ و فرهنگ مکان خاص، احساس دلبستگی می‌کنند. این ممکن است به دلیل تجربه فرهنگی، هنری، معماری، و یا رویدادهای تاریخی باشد که آن مکان را منحصر به فرد می‌کند.

جلبک‌ها (algae) گروهی گسترده از سازندگان اصلی اکوسیستم‌های آبی و خشک، که از سلول‌های پروکاریوتیک یا یوکاریوتیک تشکیل شده‌اند، هستند. این موجودات معمولاً بدون بافت و بدون عروق هستند و به صورت میکروسکوپیک یا گاهی اوقات مولتی‌سلولی هستند. جلبک‌ها در محیط‌های مختلفی مانند آبهای شیرین، دریاها، خاک و حتی سطوح سنگی یافت می‌شوند. آنها برای اکثر اتوتروفی هستند و از فتوسنتز برای تولید انرژی و تولید غذا استفاده می‌کنند، اما برخی نیز می‌توانند از طریق تغذیه هتروتروفی به غذا برسند.

جلبک‌ها به طور گسترده در زنجیره غذایی زنده‌ها نقش دارند؛ زیرا به عنوان منبع اولیه برای اکثر موجودات زنده، از جمله ماهیان، سخت پوستان (Crustacean)، و حتی برخی از گونه‌های گیاهی که به طور مستقیم از آنها تغذیه می‌کنند، استفاده می‌شوند. علاوه بر این، جلبک‌ها نقش مهمی در تولید اکسیژن و کاهش غلظت کربن دی‌اکسید در جو دارند، که این ویژگی به آنها عنوان "عنصر تولید کننده اکسیژن" را می‌دهد.

گروه محلی کهکشان‌ها: همسایگان کیهانی ما

مقدمه

گروه محلی (Local Group) مجموعه‌ای از کهکشان‌هاست که کهکشان راه شیری ما نیز عضوی از آن است. این گروه، بخشی از ابرخوشه سنبله (Virgo Supercluster) است و شامل بیش از ۵۴ کهکشان می‌شود که عمدتاً حول دو کهکشان بزرگ راه شیری و آندرومدا (M31) گرد آمده‌اند.

اعضای اصلی گروه محلی

۱. کهکشان‌های بزرگ

• کهکشان آندرومدا (M31): بزرگ‌ترین عضو گروه محلی (مارپیچی)

• کهکشان راه شیری: دومین کهکشان بزرگ (مارپیچی میل‌ای)

• کهکشان مثلث (M33): سومین کهکشان بزرگ (مارپیچی بدون میلۀ مرکزی)

۲. کهکشان‌های کوتوله

ابرخوشه‌ها یکی از بزرگ‌ترین و عظیم‌ترین ساختارهایی هستند که در کیهان کشف شده‌اند و به‌عنوان مجموعه‌هایی از خوشه‌های کهکشانی و گروه‌های کهکشانی مختلف تعریف می‌شوند. این ساختارهای بزرگ مقیاس در واقع سیستم‌های متشکل از خوشه‌ها و گروه‌های کهکشانی هستند که به‌طور پیچیده‌ای با یکدیگر مرتبط شده‌اند و در نهایت، بخش‌های عمده‌ای از ساختار بزرگ‌مقیاس کیهان را تشکیل می‌دهند.

تعریف ابرخوشه‌ها

ابرخوشه‌ها (Superclusters) به گروه‌های عظیم از خوشه‌های کهکشانی اطلاق می‌شوند که هر کدام خود از تعداد زیادی کهکشان‌ها تشکیل شده‌اند. یک خوشه کهکشانی ممکن است از چندین صد کهکشان تشکیل شود، اما وقتی که این خوشه‌ها به‌هم متصل می‌شوند و در مقیاس‌های بزرگ‌تری قرار می‌گیرند، ابرخوشه‌ها پدید می‌آیند.

ساختار ابرخوشه‌ها

در سطح کیهانی، کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی معمولاً در الگوهای خاصی توزیع می‌شوند و به‌نظر می‌رسد که ابرخوشه‌ها در قالب شبکه‌های عظیمی از نواحی کم‌چگال و پرچگال گسترش یافته‌اند. این شبکه‌ها که به‌نام "شبکه بزرگ کیهانی" (Cosmic Web) شناخته می‌شوند، در واقع به‌صورت رشته‌ها و دیواره‌هایی از خوشه‌های کهکشانی و ابرخوشه‌ها به‌هم متصل هستند. این ساختار پیچیده و وسیع کیهانی تأثیر زیادی بر حرکت کهکشان‌ها و رشد ساختارهای کیهانی دارد.