سرزمین ناشناخته جنوبی (Terra Australis) نام یک قاره خیالی است که اروپایی‌ها در گذشته باور داشتند باید در نیمه جنوبی زمین وجود داشته باشد. این نظریه اولین بار توسط ارسطو ارائه شد و بعدها توسط بطلمیوس گسترش یافت. بطلمیوس به این نتیجه رسید که مساحت زمین‌های شمالی و جنوبی باید برابر باشد، بنابراین باور داشت که سرزمینی نامعلوم در جنوب وجود دارد.
این ایده در دوران رنسانس به گونه‌ای پراکنده در اروپا رایج شد و سرزمین ناشناخته جنوبی در نقشه‌های آن دوران نمایش داده می‌شد. در سال ۱۶۰۶، اروپایی‌ها جزیره‌ای بزرگ را در جنوب گینه نو کشف کردند که فرض می‌شد بخشی از سرزمین ناشناخته جنوبی باشد. به همین دلیل، این جزیره با نام استرالیا (به معنای «جنوبی» در زبان لاتین) شناخته شد. اما به دنبال ادعای برابری مساحت زمین‌های شمالی و جنوبی و ثابت نشدن این موضوع، سفرهای اکتشافی بیشتری در اقیانوس آرام و در نزدیکی قطب جنوب انجام شد تا سرزمین باقی‌مانده نیز کشف شود، که در نهایت منجر به کشف قاره قطب جنوب (جنوبی) شد.