شعر «اگر ماه بودم» اثر فریدون مشیری، یکی از نمونه‌های زیبا و عمیق از احساسات عاشقانه و آرزوهای انسانی است که شاعر با زبانی ساده و در عین حال تأثیرگذار به تصویر می‌کشد. در این شعر، مشیری با استفاده از نمادهایی چون «ماه» و «سنگ»، به تمایلات و آرزوهای عمیق عاشقانه خود اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که حتی در صورت تبدیل به اجسام بی‌جان، عشق و اشتیاق به معشوق در وجود او زنده خواهد ماند. این شعر، با تصاویری پر از احساس و زیبایی، نه تنها عمق عشق و دلتنگی را به تصویر می‌کشد، بلکه به ما یادآوری می‌کند که عشق واقعی، فراتر از محدودیت‌ها و موانع است. در ادامه، با هم به خواندن این شعر دل‌انگیز می‌پردازیم که در آن، صدای قلب عاشق و آرزوهایش به وضوح شنیده می‌شود.
اگر ماه بودم به هرجا که بودم
سراغ تو را از خدا می گرفتم
وگر سنگ بودم به هر جا که بودی
سر رهگذار تو جا می گرفتم
اگر ماه بودی به صد ناز شاید
شبی بر لب بام من می نشستی
وگر سنگ بودی به هرجا که بودم
مرا می شکستی، مرا می شکستی
