کتاب بهرام

به اخمت خستگی در می‌رود، لبخند لازم نیست

کنار سینی چای تو اصلاً قند لازم نیست

♥️♥️

همیشه دوستت دارم -به جان مادرم- اما -

تو از بس ساده‌ای، خوش باوری، سوگند لازم نیست

♥️♥️

عاشق که باشی شعر شور دیگری دارد

لیلی و مجنون قصه‌ی شیرین‌تری دارد

هر دفعه از آن دفعه فال بهتری دارد

عاشق که باشی بیت‌های محشری دارد

هر شاعری در سینه‌اش پیغمبری دارد

شاعر که باشی عشق زجر دیگری دارد ...

 ♥️♥️

بهمن صباغ‌زاده

شراب بود ولیکن شرابخانه نداشت

بدون چشم تو مستانگی بهانه نداشت

✔♥️✔

محال بود تماشای ذات پیش از تو

نمی نشست حقیقت که آشیانه نداشت

✔♥️✔

اگر که عاشق و معشوق و عشق در تو نبود

پرستش این هیجانات عاشقانه نداشت

✔♥️✔

 به زهد خشک، شریعت، عبوس می پژمرد

که رود بود ولی بر زبان ترانه نداشت

✔♥️✔

نمی وزیدی اگر در معابد هستی

تنور سینه ی اهل دعا زبانه نداشت

 ✔♥️✔

اگر نگاه تو آفاق را نمی گسترد

وجود، این همه ابعاد بی کرانه نداشت

 ✔♥️✔

بدون سبزی آن پنج سال نورانی

طریق دادگری در جهان نشانه نداشت

 ✔♥️✔

قربان ولیئی

نقد این غزل زیبا:

غزل  از نظر محتوایی و فنی دارای ویژگی‌های قابل توجهی است که می‌تواند مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. در اینجا نقدی از جنبه‌های مختلف غزل ارائه می‌شود:

1. محتوا و معنا:
غزل به بررسی موضوعاتی چون عشق، حقیقت، و تأثیر نگاه معشوق پرداخته است. شاعر به طور خاص به این مسئله می‌پردازد که بسیاری از چیزهای معنوی و زیبایی‌های جهان وابسته به حضور معشوق است. این تفکر به صورت عمیق و فلسفی در ابیات مختلف به تصویر کشیده شده است.

زمانه وار اگر می پسندیم کر و لال
به سنگفرش تو این خون تازه باد حلال

✿
مجال شکوه ندارم ولی ملالی نیست
که دوست جان کلام من است در همه حال

✿
قسم به تو که دگر پاسخی نخواهم گفت
به واژه ها که مرا برده اند زیر سوال

✿

 گفت طوطی که قفس باز نباشد هم نیست!

زاغ هم گفت که آواز نباشد هم نیست!

 ✔

قفس مشترک طوطی و زاغان شده این

آب و دان باشد و پرواز نباشد هم نیست!

✔ 

نت گمان کرد که سرچشمه ی آهنگ نت است.

گفت بی پرده اگر ساز نباشد هم نیست.

از زندگی از این همه تکرار خسته ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته ام

☂

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام

☂
دل خسته سوی خانه تن خسته می کشم
آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام

من با تو چقدر ساده رفتم بر باد!
تو نام مرا چه زود بردی از یاد!

من حبه ی قند کوچکی بودم که
از دست تو در پیاله ی چای افتاد!

جلیل صفربیگی

هرگز تو هم مانند من آزار دیدی؟
یار خودت را از خودت بیزار دیدی؟

آیا تو هم هر پرده ای را تا گشودی
از چار چوب پنجره دیوار دیدی؟

اصلا ببینم تا به حالا صخره بودی؟
از زیر امواج آسمان را تار دیدی؟

نام کسی را در قنوتت گریه کردی؟
از «آتنا» گفتن «عذابَ النار» دیدی؟

در پشت دیوار حیاطی شعر خواندی؟
دل کندن از یک خانه را دشوار دیدی؟

آیا تو هم با چشم باز و خیس از اشک
خواب کسی را روز و شب بیدار دیدی؟

رفتی مطب بی نسخه برگردی به خانه؟
بیمار بودی مثل من، بیمار دیدی؟

حقا که با من فرق داری لااقل تو
او را که می‌خواهی خودت یک بار دیدی

کاظم بهمنی

من که دائم پای خود دل را به دریا می‌زنم
پیش تو پایش بیفتد قید خود را می‌زنم

کعبه‌ای در سینه‌ام دارم که زایشگاه توست
از شکاف کعبه گاهی پرده بالا می‌زنم

این غبار روی لب هام از فراق بوسه نیست
در خیالم بوسه بر پای تو مولا می‌زنم

از در مسجد به جرم کفر هم بیرون شوم
در رکوعت می‌رسم خود را گدا جا می‌زنم

اینکه روزی با تو می‌سنجند اعمال مرا
سخت می‌ترساندم لبخند اما می‌زنم

من زنی را می‌شناسم در قیامت بگذریم
حرف‌هایی هست که روز مبادا می‌زنم

کاظم بهمنی

نقد کوتاه : این شعر با استفاده از تصاویر شعری غنی و سوالات فلسفی، خواننده را به تفکر و تأمل در مسائل عمیق زندگی و مرگ و محاسبه ی اعمال می‌کشاند. از لحاظ فنی، استفاده از تشبیهات و استعارات زبانی نیز به دقت انجام شده است که زیبایی و عمق شعر را افزایش می‌دهد. شاعر (حسین جنتی) با زیرکی تمام، سوالاتی در مورد مرگ و آخرت و محشر و حساب و میزان طرح می کند. طوری که یک خواننده ی سطحی نگر ممکن است به جای سوال، تک تک ابیات و جملات که در این غزل به صورت سوال مطرح شده را به عنوان جواب برداشت کند! 

چه، که در ردیف (نباشد چه) آمده است در زبان فارسی استفاده های متفاوتی دارد. 1- به معنی دانستن (استفهام انکاری): یعنی کسی چیزی را می داند و یقین به آن موضوع دارد و وقتی (چه؟) را می آورد، دارد به مخاطب می گوید که اگر تو اشتباه کرده باشی چه؟ اگر واقعیت یا حقیقت برخلاف آنچه فکر می کنیم باشد چه؟