با منِ دردآشنا، ناآشنایی بیش از این؟
ای وفادار رقیبان، بی وفایی بیش از این؟
✔
گرم احساس منی، سرگرم یاد دیگران
من کجا از وصل خشنودم، جدایی بیش از این؟
✔
موجی و بر تکه سنگی خرد، سیلی می زنی
با به خاک افتادگان، زورآزمایی بیش از این؟
✔
زاهد دلسنگ را از گوشه ی محراب خود
ساکن میخانه کردی، دلربایی بیش از این؟
✔
پیش از این زنجیر صدها غم به پایم بسته بود
حال، تنها بنده ی عشقم، رهایی بیش از این؟
سجاد سامانی
گفت:« باید خبر خودت باشی
تو بزرگی اگر خودت باشی
*
کمی آرام تر برو شاید
مقصد این سفر خودت باشی
*
شاخه های تناوری داری
می توانی تبر خودت باشی
*
آسمان، میهمان خانه ی توست
لحظاتی که در خودت باشی
*
خیره شو در خود خودت ای چشم
باید از هر نظر خودت باشی
*
تو نهانخانه ی خداوندی
سعی کن بیشتر خودت باشی
*
بی تکلّف بگویمت باید
ساده و مختصر خودت باشی
*
حرف آخر به شعر خاتمه داد
«جهد کن تا اثر خودت باشی»
قربان ولیئی
من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شرمنده بودم
☆☂♥️
یک عمر دور و تنها تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست ‚ من دل سپرده بودم
☆☂♥️
یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم
☆☂♥️
هر شب برای من دو سه ـ رویا می آوری!
خورشیدی و ستاره بـــــه دنیا می آوری!
✔❖
با یک پیاله آب خوش و چند پُک هوا
مثل گذشته، حال مرا جا می آوری!
✔❖
این شفق است یا فلق؟ مغرب و مشرقم بگو
من به کجا رسیده ام؟ جان دقایقم بگو
✔✗✔
آیینه در جواب من باز سکوت می کند
باز مرا چه می شود ؟ ای تو حقایقم بگو
✔✗✔
آهندل خودشیفته‌ی کافر مغرور!
دور است که یادی کند از عاشق مهجور ...
✿
می‌گفت: در این شهر، که دلباخته‌ام نیست؟
آنقدر که محبوبم و آنقدر که مشهور
✿
گفتم که تو منظور من از اینهمه شعری
مغرور، نگاهی به من انداخت که: منظور؟!
✿
من شاعر دوران کهن بودم و آن مست
آمد به مزار من و برخاستم از گور
✿
بار دگرش دیدم و در نامه نوشتم:
نزدیک رقیبانی و می‌بوسمت از دور ...
✿
بر عاشق دل‌نازک خود رحم نکردی
آهندل خودشیفته‌ی کافر مغرور!
سجّاد سامانی
در دیگران می جویی ام اما بدان ای دوست!
اینسان نمی یابی ز من حتی نشان ای دوست!
✔✍✔
من در تو گشتم مرا در خود صدا می زنی
تا پاسخم را بشنوی پژواک سان ای دوست!
✔✍✔
تــا کی از یوسف و آن پیرزن تــــر دامن!
قصه سر هم بکنم تا تو بخوابی با من!
☆☆
تا کی انکار کنم عشق زلیخایی را
تـا مجوز بستانـد غــزلــم الزامن!
☆☆
گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را
تا زودتر از واقعه گویم گله ها را
☂♥️♥️☂
چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
در من اثرِ سخت ترین زلزله ها را
☂♥️♥️☂
گفتم فراق را به صبوری دوا کنم
صبرم زیاد نیست، چرا ادّعا کنم؟
♥️♥️
بوسیدمش ز دور و چنین مستم از غرور
گر بوسه بر لبش بگذارم چه ها کنم
♥️♥️
گفتم به قول خویش وفا کن، جواب داد
کی قول داده ام که بخواهم وفا کنم؟
♥️♥️
بیم فراق دارم و باید به شوق وصل
شب تا سحر نماز بخوانم، دعا کنم...
♥️♥️
اشکی نمانده است که جاری کنم ز چشم
جانی نمانده است که دیگر فدا کنم
♥️♥️
ای عشق، من که عقل خود از دست داده ام،
دیوانه ام مگر که تو را هم رها کنم؟
♥️♥️
زاهد به ذوق آمده از شعر من ولی
ننگا به من که ذوقی از این مرحبا کنم
سجّاد سامانی
