کتاب بهرام

گاوبازی: تاریخچه، فرهنگ و جنجال‌ها

مقدمه

گاوبازی (Bullfighting) یکی از قدیمی‌ترین و پرچالش‌ترین ورزش‌ها و نمایش‌های فرهنگی است که در برخی کشورها به ویژه در اسپانیا، پرتغال و برخی کشورهای آمریکای لاتین برگزار می‌شود. این ورزش به عنوان یک سنت فرهنگی و هنری شناخته می‌شود و همزمان با آن، جنجال‌های اخلاقی و انتقادات زیادی نیز به همراه دارد.

تاریخچه

تاریخ گاوبازی به قرن‌ها پیش برمی‌گردد. شواهد تاریخی نشان می‌دهد که این سنت در دوران روم باستان وجود داشته است، اما شکل مدرن آن از قرن هجدهم میلادی در اسپانیا توسعه یافت. گاوبازی به عنوان یک هنر و نمایش، به تدریج به یک رویداد اجتماعی و فرهنگی تبدیل شد که در آن مبارزات بین گاو و گاوباز به نمایش گذاشته می‌شد.

ساختار و فرایند گاوبازی

گاوبازی معمولاً در یک میدان مخصوص به نام “میدان گاوبازی” (Plaza de Toros) برگزار می‌شود. این رویداد شامل مراحل مختلفی است:

1. ورود گاو: گاوهای مورد استفاده در این مسابقات معمولاً از نژاد خاصی به نام “گاوی اسپانیایی” (Spanish Bull) انتخاب می‌شوند.

چتر، ابزاری است که از قدیم‌الایام به عنوان وسیله‌ای برای محافظت در برابر عناصر طبیعی مورد استفاده قرار می‌گرفته است. قدمت اولین چترها به حدود چهار هزار سال پیش برمی‌گردد و شواهدی از وجود آن‌ها در تمدن‌های باستانی مانند مصر، سوریه، یونان و چین به دست آمده است. در آن زمان، چترها عمدتاً برای حفاظت از نور آفتاب طراحی شده بودند و به عنوان نمادی از ثروت و مقام اجتماعی نیز شناخته می‌شدند.

اختراع چتر ضدآب

چینی‌ها اولین ملتی بودند که چترهای ضدآب را برای استفاده در باران ساختند. آن‌ها برای اینکه چترهای خود را در برابر باران مقاوم کنند، موادی را به بافت چترها آغشته می‌کردند. این نوآوری باعث شد که چتر نه تنها به عنوان وسیله‌ای برای سایه‌بان در روزهای آفتابی، بلکه به عنوان ابزاری کارآمد در روزهای بارانی نیز شناخته شود.

ورود چتر به غرب

شطرنج در سده‌های چهارم یا ششم میلادی از شمال‌غربی هند آغاز شد، زمانی که امپراتوری گوپتا بر این سرزمین حکم‌فرما بود. در آن دوره، شاهان هند بر این باور بودند که یادگیری استراتژی‌های جنگ به پرورش ویژگی‌های دلاوری، تصمیم‌گیری، صبر و شجاعت کمک می‌کند. بر اساس داستان مشهور، شطرنج توسط یک قدّیس هندی به نام "سیسا" اختراع شد.

شاه هند، "بالهات"، که از قمار و بازی‌های شانسی ناراضی بود، از سیسا خواست تا بازی‌ای طراحی کند که بر اساس استراتژی و تفکر باشد، نه شانس. به دنبال این درخواست، سیسا بازی‌ای به نام چاتورانگا را ارائه کرد که روی صفحه‌ای ۸×۸ با ۶۴ خانه، دو ارتش ۳۲ نفره با رنگ‌های مختلف را شامل می‌شد و هدف آن نابودی شاه حریف بود.

واژهٔ «چاتورانگا» از زبان سانسکریت آمده و به‌معنی «چهار عضو» است که به چهار بخش نظامی ارتش هند، شامل ارابه‌ها، فیل‌ها، سواره‌نظام و پیاده‌نظام اشاره دارد. در بازی چاتورانگا، پیروزی بازیکنان به سرنوشت یکی از مهره‌ها، یعنی شاه، بستگی داشت. صفحهٔ این بازی ممکن است تا ۱۰۰ خانه یا حتی بیشتر داشته باشد.

شطرنج چگونه وارد ایران شد؟