استثناء دوم
هجای آخر مصراع ها و نیم مصراع ها[1] ، چه بلند باشد و چه کوتاه و چه کشیده ،
آن را هجای بلند در نظر می گیریم!
پس در عباراتی مثل
"سپید کرد مرا دیده تا دمید سپیده"
هجای آخر « دِ » >> یک حرفی است و کوتاه >> اما بنابر استثناء دوم، هجای بلند می شود و علامت آن : _
" نام تو کلید هر چه بستند "
هجای آخر « تند » >> سه حرفی است و کشیده >> اما بنابر استثناء دوم، هجای بلند می شود و علامت آن : _
{مثال-2
عبارت "ای نام تو بهترین سرآغاز" را تقطیع کنید و علامت هجاها را زیر آن بنویسید:
مشابه این مثال قبلا حل شده ، این بار هم به شیوه ی قبل عمل می کنیم ؛
ابتدا تقطیع هجایی :
ای نا م تُ به تَ رین س را غاز
سپس مشخص کردن نوع هجا و علامت آنها :
ای = هجای بلند _ * نا = هجای بلند _ *
مِ = هجای کوتاه U * تُ = هجای کوتاه U *
بِه = هجای بلند _ * تَ = هجای کوتاه U *
رین = بنابر استثناء اول هجای بلند _ *
سَ = هجای کوتاه U * را = هجای بلند _ *
غاز = بنابر استثناء دوم هجای بلند _ * }
