کتاب بهرام

استثناء دوم

هجای آخر مصراع ها و نیم مصراع ها[1] ، چه بلند باشد و چه کوتاه و چه کشیده ،

آن را هجای بلند در نظر می گیریم!

پس در عباراتی مثل
 

 "سپید کرد مرا دیده تا دمید سپیده"

هجای آخر «  دِ  »  >> یک حرفی است و کوتاه >>  اما بنابر استثناء دوم، هجای بلند می شود و علامت آن : _
 

" نام تو کلید هر چه بستند "

هجای آخر «  تند  »  >> سه حرفی است و کشیده >>  اما بنابر استثناء دوم، هجای بلند می شود و علامت آن : _

{مثال-2

عبارت "ای نام تو بهترین سرآغاز" را تقطیع کنید و علامت هجاها را زیر آن بنویسید:

مشابه این مثال قبلا حل شده ، این بار هم به شیوه ی قبل عمل می کنیم ؛

ابتدا تقطیع هجایی :

ای   نا    م     تُ    به      تَ      رین     س     را    غاز

سپس مشخص کردن نوع هجا و علامت آنها :

ای = هجای بلند  _      *    نا  = هجای بلند      _       *

مِ  = هجای کوتاه   U    *   تُ  =  هجای کوتاه   U     *

بِه = هجای بلند    _     *   تَ  =  هجای کوتاه   U     *

رین =  بنابر استثناء اول هجای بلند      _     *

سَ  = هجای کوتاه   U   * را  =  هجای بلند    _       *  

غاز =  بنابر استثناء دوم هجای بلند      _    *                 }