دل تنگ تر شدم نم باران که زد غروب
از سقف دل چکیده سرم تا چه حد غروب
✔✔
بیهوده در خودم چـِقـَد َر دست و پا زدم
از خود کجا گریزم از این حال بد غروب ...
✔✔
دستی که ساحلم نشده بند را برید
تن می دهد به زنده گی اش یک جسد غروب
✔✔
تا نسل های بعد خبردار می شوند
از درد من که می کشدش تا ابد غروب
✔✔
از سر گذشت ... موعد ویران شدن رسید
دریای غم به چشم و شکست است سد غروب ...
✔✔
دل کوفت سر به سینه ی سنگ خودش شب و ...
دریا چه داشت در دل تنگش که مد ، غروب ...
الهام ملک محمدی
من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شرمنده بودم
☆☂♥️
یک عمر دور و تنها تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست ‚ من دل سپرده بودم
☆☂♥️
یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم
☆☂♥️
شعلهٔ رمیده
می بندم این دو چشم پر آتش را
تا ننگرد درون دو چشمانش
تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعلهٔ نگاه پریشانش
♥️
می بندم این دو چشم پر آتش را
تا بگذرم ز وادی رسوایی
تا قلب خامُشم نکشد فریاد
رو می کنم به خلوت و تنهایی
♥️
ای رهروان خسته چه می جویید
در این غروب سرد ز احوالش
او شعلهٔ رمیدهٔ خورشید است
بیهوده می دوید به دنبالش
♥️
