کتاب بهرام

شعلهٔ رمیده
می بندم این دو چشم پر آتش را

تا ننگرد درون دو چشمانش
تا داغ و پر تپش نشود قلبم

از شعلهٔ نگاه پریشانش

♥️
می بندم این دو چشم پر آتش را

تا بگذرم ز وادی رسوایی
تا قلب خامُشم نکشد فریاد

رو می کنم به خلوت و تنهایی

♥️
ای رهروان خسته چه می جویید

در این غروب سرد ز احوالش
او شعلهٔ رمیدهٔ خورشید است

بیهوده می دوید به دنبالش

♥️
او غنچهٔ شکفتهٔ مهتابست

باید که موج نور بیفشاند
بر سبزه زار شب زدهٔ چشمی

کاو را به خوابگاه گنه خوانَد

♥️
باید که عطر بوسهٔ خاموشش

با ناله های شوق بیآمیزد
در گیسوان آن زن افسونگر

دیوانه وار عشق و هوس ریزد

♥️
باید شراب بوسه بیاشامد

ازساغر لبان فریبایی
مستانه سر گذارد و آرامد

بر تکیه گاه سینهٔ زیبایی

♥️
ای آرزوی تشنه به گرد او

بیهوده تار عمر چه می بندی؟
روزی رسد که خسته و وامانده

بر این تلاش بیهُده می خندی

♥️
آتش زنم به خرمن امیدت

با شعله های حسرت و ناکامی
ای قلب فتنه جوی گنه کرده

شاید دمی ز فتنه بیارامی

♥️
می بندمت به بند گران غم

تا سوی او دگر نکنی پرواز
ای مرغ دل که خسته و بی تابی

دمساز باش با غم او ، دمساز

(نام شعر: شعله ی رمیده

اثر: فروغ فرخزاد

از مجموعه شعر: اسیر)