بیدار شو که راز جهان را نزیستی!
با عشق، گوشه های نهان را نزیستی!
فرصت کم است و همسفر رودخانه شو
ای قطره ای که شور روان را نزیستی!
هر بامداد تازگی از راه می رسد
در کهنگی خزیدی و «آن» را نزیستی!
از یاد برده روح تو عهد قدیم را
آفاق آیه های جوان را نزیستی!
در پرده ماند نغمه ی کیهانی سکوت
موسیقی نواحی جان را نزیستی!
دف می زنند دم به دم آغاز می شویم
این شور را و این ضربان را نزیستی!
آغاز شو، تمام ابد پیش روی توست
یک لمحه از سراب زمان را نزیستی!
قربان ولیئی
نقد این شعر:
مرا بخوان که حروفم پر از عسل بشود!
مرا بخواه که هر قطعه ام غــــزل بشود!
♥️♥️
مرا بخوان که پس از این همه "الهه ناز"
دوباره ورد زبانــــــــم "اتل متل" بشود!
♥️♥️
سیاه چشم! فنا کن سپید را مگذار
که محتوای غـــزل نیز مبتذل بشود!
♥️♥️
هـزار وعده بـه من داده ای بگــو چـــه کنم؟
که دست کم یکی از وعده ها عمل بشود؟!
♥️♥️
قسم به عشق! به فتوای دل گناهی نیست
اگـــر بــــه دست تـــــو نامحرمی بغل بشود!
♥️♥️
بیــــــا و مسئله هـــا را ز راه دل حل کن
که در تمام جهان این سخن مثل بشود:
♥️♥️
اساس علم ریاضی به باد خواهد رفت
اگر که مسئله ها عاشقانه حل بشود!
غلامرضا طریقی
حاجت به اشارات و زبان نیست، مترسک
پیداست که در جسم تو جان نیست، مترسک
✔✔✔
با باد به رقص آمده پیراهنت اما
در عمق وجودت هیجان نیست، مترسک
✔✔✔
من تشنه‌ام ولی، در کوزه آب نیست
حال خراب هست، جان خراب نیست
✔✔
چون سایه روز و شب، در آب و آتشم
آرامش جهان، بی اضطراب نیست
✔✔
