سبک خراسانی که گاه به سبک ترکستانی نیز شهرت دارد، نخستین شیوهٔ شعری در زبان فارسی بود که در دوران سامانیان تا غزنویان و سلجوقیان رواج داشت. این سبک به طور عمده در خراسان و فرارود ظهور کرد و در واقع، اولین اشعار زبان فارسی نو در این سبک سروده شدند. تاریخ این سبک از اوایل سدهٔ چهارم هجری تا میانه‌های سدهٔ ششم هجری را در بر می‌گیرد و تحت تأثیر تحولات فرهنگی و سیاسی آن دوران قرار داشته است.
تقسیم بندی سبک خراسانی
سبک خراسانی را می‌توان به دو دورهٔ مختلف تقسیم کرد: دورهٔ سامانیان و دورهٔ غزنویان و سلجوقیان. در دورهٔ سامانیان، شعر از سادگی بیان و طبعی بی‌تکلف برخوردار بود. در این دوران، غلبهٔ واژگان فارسی بر عربی، توجه به توصیفات طبیعی و عواطف انسانی از ویژگی‌های برجسته شعر فارسی به شمار می‌رفت. در این دوره، شاعران بیشتر به موضوعات معتدل و دور از اغراق پرداخته و در اشعار خود از تغزلات عاشقانه، پند و اندرز، و حکمت با شیوه‌ای شاعرانه استفاده می‌کردند. قالب‌های رایج در این دوره شامل قصیده و مثنوی بود که هرکدام برای بیان موضوعات مختلفی همچون مدح، هجو و تغزل استفاده می‌شد.