آفرین‌نامه: منظومه‌ای از ابوشکور بلخی
منظومه آفرین‌نامه اثری از شاعر ایرانی قرن چهارم هجری، ابوشکور بلخی، است که در قالب مثنوی و بحر متقارب سروده شده است. این اثر به طور ویژه به آداب سخن گفتن، پند و اندرز، اهمیت علم و خردورزی و آموختن هنر پرداخته است. شاعر در این اثر از مفهوم خرد و ضرورت استفاده از آن در زندگی روزمره سخن می‌گوید و در واقع آفرین‌نامه به نوعی در قالب یک حکمت‌نامه یا اثر اخلاقی سروده شده است.
زمان و شرایط سرایش
ابوشکور بلخی این منظومه را در سال ۳۳۳ هجری قمری (۹۴۵ میلادی) به نوح بن نصر بن احمد سامانی (امیر سامانی) تقدیم کرد. این اثر، که به نظر می‌رسد شکل واحد و منظمی نداشته باشد، از ابیات پراکنده‌ای که در منابع مختلف یافت می‌شود، به دست آمده است. تعداد ابیات باقی‌مانده از این منظومه حدود سیصد و بیست بیت است. به گفته عوفی در کتاب لباب الالباب، سرایش این اثر در سال ۳۳۶ هجری قمری به پایان رسید.