بسوز اندرین تیه، ای دل نهانی
مخواه از درخت جهان سایبانی
سبک‌دانه در مزرع خود بیفشان
گر این برزگر می‌کند سرگرانی
چو کار آگهان کار بایست کردن
چه رسم و رهی بهتر از کاردانی
زمانه به گنج تو تا چشم دارد
نیاموزدت شیوهٔ پاسبانی
سیاه و سفیدند اوراق هستی
یکی اندوه و آن یکی شادمانی
همه صید صیاد، چرخیم روزی
برای که این دام می‌گسترانی
همی با عقل در چون و چرائی
همی پوینده در راه خطائی
همی کار تو کار ناستوده است
همی کردار بد را می‌ستائی
گرفتار عقاب آرزوئی
اسیر پنجهٔ باز هوائی
کمین‌گاه پلنگ است این چراگاه
تو همچون بره غافل در چرائی
سرانجام، اژدهای تست گیتی
تو آخر طعمهٔ این اژدهایی
ازو بیگانه شو، کاین آشنا کش
ندارد هیچ پاس آشنائی
جهان همچون درخت است و تو بارش
بیفتی چون در آن دیری بپائی
از این دریای بی‌کنه و کرانه
نخواهی یافتن هرگز رهائی
ز تیر آموز اکنون راستکاری
که مانند کمان فردا دوتائی
بترک حرص گوی و پارسا شو
که خوش نبود طمع با پارسائی
چه حاصل از سر بی‌فکرت و رای
چه سود از دیدهٔ بی‌روشنائی
نهنگ ناشتا شد نفس، پروین
بباید کشتنش از ناشتائی
قصاید پروین اعتصامی
