شوق پرکشیدن است در سرم قبول کن!
دلشکسته‌ام اگر نمی‌پرم قبول کن!
✔
این که دور دور باشم از تو و نبینمت
جا نمی‌شود به حجم باورم، قبول کن!
✔
گاه، پر زدن در آسمان شعرهات را
از من، از منی که یک کبوترم قبول کن!
✔
در اتاق رازهای تو سرک نمی‌کشم
بیش از آ‌نچه خواستی نمی‌پرم، قبول کن!
✔
قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی‌خورد
گاه نامه می‌برم می‌آورم، قبول کن!
✔
گفته‌ای که عشق ما جداست، شعرمان جدا
بی‌تو من نه عاشقم، نه شاعرم، قبول کن!
✔
آب... وقتی آب این قدر گذشته از سرم
من نمی‌توانم از تو بگذرم، قبول کن!
از سحر عطر دل انگیز تو پیچیده به شهر!
باز دیشب چه کسی خواب تو را دیده به شهر!
✔
دیدم از پنجره خانه هوا طوفانی‌ست
بار دیگر نکند بال تو ساییده به شهر!
✔
رود اروند خبر داده به کارون که نترس
دلبر ماست گمانم که خرامیده به شهر!
✔
مصلحت نیست هوا عطر تو را حفظ کند
شاهدم ابر سیاهیست که باریده به شهر!
✔
شاهدم این همه نخل‌اند که ایمان دارند
هیچ کس مثل تو آن روز نجنگیده به شهر!
✔
همچنان هستی و می‌جنگی خود می‌دانی
دشمنت دوخته از روی هوس دیده به شهر!
✔
مثل طفلی که بچسبد به پدر وقت خطر
شهر چسبیده به تو، خون پاشیده به شهر!
تو پادشاهی و من مستمند دربارم!
مگر تو رحم کنی بر دو چشم خون‌بارم!
✔
مرا اگر به جهنم بیفکنی ای دوست
هنوز نعره برآرم که دوستت دارم...
✔
ردای عفو، برازندۀ بزرگی توست
وگرنه من به عذاب تو هم سزاوارم!
✔
امید من به خطاپوشی تو آنقدر است
که در شمار نیاید گناه بسیارم!
✔
تو را به فضل تو می‌خوانم و امیدم هست
اگر به قدر تمام جهان خطاکارم!
یا می‌گذری از من یا راه نمی‌آیی!
چون قد بلند خود، کوتاه نمی‌آیی!
✔
با روز قرار تو رد می‌شوم از هفته
با اینکه تو مدت هاست هر ماه، نمی‌آیی!
✔
چون ابر که بی باران… یا قبله بی‌ایمان
هرگاه که می‌آیی، دلخواه، نمی‌آیی!
✔
مهتاب منی اما چندی است که پیوسته
بر روی زمین هستی از ماه نمی‌آیی!
✔
صد باد می‌آمیزند، در جسم تو می‌ریزند
تا اینکه تو چون توفان، ناگاه نمی‌آیی!
نه سراغی نه سلامی خبری می خواهم!
قدر یک قاصدک از تو اثری می خواهم!
✔
خواب و بیدار شب و روز به دنبال من است
جز مگر یاد تو یار سفری می خواهم؟
✔
در خودم هر چه فرو رفتم و ماندم کافیست
رو به بیرون زدن از خویش، دری می خواهم!
✔
بعد عمری که قفس وا شد و آزاد شدم
تازه برگشتم و دیدم که پری می خواهم!
✔
سر به راهم تو مرا سر به هوا میخواهی
پس نه راهی نه هوایی نه سری می خواهم!
✔
چشم در شوق تو بیدارتری می طلبم
دل در دام تو افتاده تری می خواهم!
✔
در زمین ریشه گرفتم که سر افراز شوم
بی تو خشکیدم و لطف تبری می خواهم!
غم مخور، معشوق اگر امروز و فردا می‌کند!
شیر دوراندیش با آهو مدارا می‌کند!
✔
زهر دوری باعث شیرینی دیدارهاست
آب را گرمای تابستان گوارا می‌کند!
✔
جز نوازش شیوه‌ای دیگر نمی‌داند نسیم
دکمه‌ی پیراهنش را غنچه خود وا می‌کند!
✔
روی زرد و لرزشت را از که پنهان می‌کنی؟
نقطه ضعف برگ‌ها را باد پیدا می‌کند!
✔
دلبرت هرقدر زیباتر، غمت هم بیش‌تر
پشت عاشق را همین آزارها تا می‌کند!
✔
از دل هم‌چون ذغالم سرمه می‌سازم که دوست
در دل آیینه دریابد چه با ما می‌کند!
✔
نه تبسم، نه اشاره، نه سوالی، هیچ چیز
عاشقی چون من فقط او را تماشا می‌کند!
سخن به دلبری چهره‌ی گشاده رسید!
سلام کردی و گفتم حلال‌زاده رسید!
✔
چنین که بوی تو مدهوش می‌کند ما را
عجب، که شهرت افسونگری به باده رسید!
✔
چه بود فرق میان من و رقیب؟ چه بود؟
چقدر سخت گذشتم، چقدر ساده رسید...
✔
به کوه بودن خود سخت دلخوشم، هرچند
هرآنچه بود به سنگ کنار جاده رسید...
✔
خوشا که مرگ، جوانمرد بود و آخر کار
به دادِ عاشقِ هستی به باد داده رسید.
این مهم نیست که دل تازه مسلمان شده است!
که به عشق تو بشر قاری قرآن شده است!
✔
مثل من باغچه خانه هم از دوری تو
بس که غم خورده و لاغر شده گلدان شده است!
✔
بس که هر تکه آن با هوسی رفت، دلم
نسخه دیگری از نقشه ایران شده است!
✔
بی شک آن شیخ که از چشم تو مَنعم می‌کرد
خبر از آمدنت داشت که پنهان شده است!
✔
عشق مهمان عزیزی ست که با رفتن او
نرده پنجره‌ها میله زندان شده است!
✔
عشق زاییده بلخ است و مقیم شیراز
چون نشد کارگر آواره تهران شده است!
✔
عشق دانشکده تجربه انسان‌هاست
گر چه چندی ست پر از طفل دبستان شده است!
✔
هر نو آموخته در عالم خود مجنون است
روزگاری ست که دیوانه فراوان شده است!
✔
ای که از کوچه معشوقه ما می‌گذری
بر حذر باش که این کوچه خیابان شده است!
تو که کوتاه و طلایی بکنی موها را.
منِ شاعر به چه تشبیه کنم یلدا را؟
✔
مثل یک کودک مبهوت که مجبور شود
تا به نقاشی اش آبی نکشد دریا را.
✔
حرف را می شود از حنجره بلعید و نگفت
وای اگر چشم بخواند غمِ نا پیدا را.
✔
عطر تو شعر بلندی است رها در همه سو
کاش یک باد به کشفت برساند ما را.
✔
تو همانی که شبی پر هیجان می آیی
تا فراری دهی از پنجره ها سرما را.
✔
فال می گیرم و می خوانی و من می خندم
بنشین چای بخور خسته نباشی یارا.
می آیی و حتمی شده پیدا شدن من!
در گستره ی خویش شکوفا شدن من!
✔
می آیی و با خیزش امواج ، چه غوغاست
در خویش فرو رفتن و دریا شدن من!
✔
تعبیر وجود منی و گرم عبورم
یک آینه مانده است به معنا شدن من!
✔
من گمشده در خواب تو ام ؛ ناشدنی نیست
در هستی سیّال تو ، پیدا شدن من!
✔
فربه شده قربانی و شمشیر تو رقصان
نزدیک شد از خویش مبرّا شدن من!
✔
این سان که به رقص آمده شمشیر ، محال است
از جمع شهیدان تو منها شدن من!
✔
در معبد خاموشی ام آوای که جاری است ؟
یعنی چه قدر مانده به بودا شدن من؟
