کتاب بهرام

غزل شمارهٔ ۴۸۳
سحرگه ره‌روی در سرزمینی
همی‌گفت این معما با قرینی

✔
که ای صوفی شراب آن گه شود صاف
که در شیشه برآرد اربعینی

✔

خدا زان خرقه بیزار است صد بار
که صد بت باشدش در آستینی

✔
مروت گرچه نامی بی‌نشان است
نیازی عرضه کن بر نازنینی

✔

ثوابت باشد ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه‌چینی

✔
نمی‌بینم نشاط عیش در کس
نه درمان دلی نه درد دینی

✔

درون‌ها تیره شد باشد که از غیب
چراغی برکند خلوت‌نشینی

✔
گر انگشت سلیمانی نباشد
چه خاصیت دهد نقش نگینی

✔

اگرچه رسم خوبان تندخوییست
چه باشد گر بسازد با غمینی

✔
ره میخانه بنما تا بپرسم
مآل خویش را از پیش‌بینی

✔

نه حافظ را حضور درس خلوت
نه دانشمند را علم الیقینی

قتی به یک میدان نگاه می‌کنیم، چگونه تشخیص می‌دهیم که جسمی که از ما فاصله دارد، از آن دیگری بزرگ‌تر است یا آن یکی پشت دیگری واقع شده است؟ چرا هر چیزی را به صورت سه‌بعدی و با نسبتی معین نسبت به هم می‌بینیم، و چرا به جای آنکه همه چیز را در یک سطح مشاهده کنیم، این گونه است؟

حقیقت این است که وقتی ما چیزی را می‌بینیم، تنها آن را با چشم خود مشاهده نمی‌کنیم، بلکه مغز ما نیز در این فرآیند نقش اساسی دارد. اشیاء را ما با نور تجربه می‌کنیم، و مغز ما بر اساس تجربیات گذشته‌ی خود، کمک می‌کند تا آنچه را که به چشم می‌بینیم، تفسیر کنیم.