کتاب بهرام

غول‌ها (به انگلیسی: "giant" یا "ogre") موجوداتی اسطوره‌ای و افسانه‌ای هستند که در فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف به اشکال گوناگون توصیف شده‌اند. این موجودات در داستان‌های مذهبی، اسطوره‌ای، و فولکلور مردمان مختلف نقش مهمی دارند و ویژگی‌هایی متفاوت از موجودات انسانی دارند. در بسیاری از افسانه‌ها، غول‌ها موجوداتی عظیم‌الجثه، قدرتمند، و گاهی ترسناک هستند که در بعضی موارد به عنوان نمادهای قدرت و در دیگر موارد به عنوان تهدید برای انسان‌ها و جهان‌های دیگر به تصویر کشیده می‌شوند.

تعریف غول

غول‌ها معمولاً به عنوان موجوداتی بزرگ، خطرناک و خارق‌العاده توصیف می‌شوند که در مقایسه با انسان‌ها ویژگی‌هایی خاص دارند. برخی از ویژگی‌های رایج غول‌ها عبارتند از:

• اندازه‌ی بزرگ: اغلب غول‌ها در مقایسه با انسان‌ها از نظر فیزیکی بسیار بزرگترند.
• قدرت فوق‌العاده: غول‌ها معمولاً قدرتی فراتر از انسان‌ها دارند و قادر به انجام کارهایی هستند که انسان‌ها نمی‌توانند.
• ظاهر ترسناک: برخی از غول‌ها دارای ویژگی‌های خاص مانند چشم‌های بزرگ، دهان‌های عریض، دندان‌های تیز، و اعضای بدن غیر معمول هستند.
• ماهیت دیمونیک یا اهریمنی: در بسیاری از فرهنگ‌ها، غول‌ها به عنوان موجوداتی اهریمنی و یا شرور شناخته می‌شوند که تهدیدی برای انسان‌ها به شمار می‌آیند.

انواع باورها و توصیف‌های غول‌ها

غزل شمارهٔ ۴۷۴

هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی

✔

ملامتگو چه دریابد میان عاشق و معشوق
نبیند چشم نابینا خصوص اسرار پنهانی

✔

بیفشان زلف و صوفی را به پابازی و رقص آور
که از هر رقعه دلقش هزاران بت بیفشانی

✔

گشاد کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است
خدا را یک نفس بنشین گره بگشا ز پیشانی

✔

ملک در سجده آدم زمین بوس تو نیت کرد
که در حسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی

✔

چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است
مباد این جمع را یا رب غم از باد پریشانی

✔

دریغا عیش شبگیری که در خواب سحر بگذشت
ندانی قدر وقت ای دل مگر وقتی که درمانی

✔

ملول از همرهان بودن طریق کاردانی نیست
بکش دشواری منزل به یاد عهد آسانی

✔

خیال چنبر زلفش فریبت می‌دهد حافظ
نگر تا حلقه اقبال ناممکن نجنبانی

غزل شمارهٔ ۴۷۵ حافظ شیرازی:

گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی

✔

شیرین تر از آنی به شکرخنده که گویم
ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی

✔

تشبیه دهانت نتوان کرد به غنچه
هرگز نبود غنچه بدین تنگ دهانی

✔

صد بار بگفتی که دهم زان دهنت کام
چون سوسن آزاده چرا جمله زبانی

✔

گویی بدهم کامت و جانت بستانم
ترسم ندهی کامم و جانم بستانی

✔

چشم تو خدنگ از سپر جان گذراند
بیمار که دیده‌ست بدین سخت کمانی

✔

چون اشک بیندازیش از دیده مردم
آن را که دمی از نظر خویش برانی

غزل شمارهٔ ۴۷۶ حافظ شیرازی:

نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
گذر به کوی فلان کن در آن زمان که تو دانی

✔

تو پیک خلوت رازی و دیده بر سر راهت
به مردمی نه به فرمان چنان بران که تو دانی

✔

بگو که جان عزیزم ز دست رفت خدا را
ز لعل روح فزایش ببخش آن که تو دانی

✔

من این حروف نوشتم چنان که غیر ندانست
تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی

✔

خیال تیغ تو با ما حدیث تشنه و آب است
اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی

✔

امید در کمر زرکشت چگونه ببندم
دقیقه‌ایست نگارا در آن میان که تو دانی

✔

یکیست ترکی و تازی در این معامله حافظ
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی

غزل شمارهٔ ۴۷۷ حافظ شیرازی:

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی  
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

✔  

من این مقام به دنیا و آخرت ندهم  
اگر چه در پی ام افتند هر دم انجمنی

✔  

هر آن که کنج قناعت به گنج دنیا داد  
فروخت یوسف مصری به کمترین ثمنی

✔  

بیا که رونق این کارخانه کم نشود  
به زهد همچو تویی یا به فسق همچو منی  

✔

ز تندباد حوادث نمی‌توان دیدن  
در این چمن که گلی بوده است یا سمنی

✔  

ببین در آینه جام نقش بندی غیب  
که کس به یاد ندارد چنین عجب زمنی

✔  

از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت  
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی

✔  

به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند  
چنین عزیز نگینی به دست اهرمنی

✔ 

مزاج دهر تبه شد در این بلا حافظ  
کجاست فکر حکیمی و رای برهمنی

غزل شمارهٔ ۴۷۸ حافظ شیرازی:

نوش کن جام شراب یک منی
تا بدان بیخ غم از دل برکنی

✔

دل گشاده دار چون جام شراب
سر گرفته چند چون خم دنی

✔

چون ز جام بیخودی رطلی کشی
کم زنی از خویشتن لاف منی

✔

سنگسان شو در قدم نی همچو آب
جمله رنگ آمیزی و تردامنی

✔

دل به می دربند تا مردانه وار
گردن سالوس و تقوا بشکنی

✔

خیز و جهدی کن چو حافظ تا مگر
خویشتن در پای معشوق افکنی

غزل شمارهٔ ۴۷۹ حافظ شیرازی:

صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی

✔

در بحر مایی و منی افتاده‌ام بیار
می تا خلاص بخشدم از مایی و منی

✔

خون پیاله خور که حلال است خون او
در کار یار باش که کاریست کردنی

✔

ساقی به دست باش که غم در کمین ماست
مطرب نگاه دار همین ره که می‌زنی

✔

می ده که سر به گوش من آورد چنگ و گفت
خوش بگذران و بشنو از این پیر منحنی

✔

ساقی به بی‌نیازی رندان که می بده
تا بشنوی ز صوت مغنی هوالغنی

غزل شمارهٔ ۴۸۰ حافظ شیرازی:

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی

✔

دردمندان بلا زهر هلاهل دارند
قصد این قوم خطا باشد هان تا نکنی

✔

رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم
شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی

✔

دیده ی ما چو به امید تو دریاست چرا
به تفرج گذری بر لب دریا نکنی

✔

نقل هر جور که از خلق کریمت کردند
قول صاحب غرضان است تو آن‌ها نکنی

✔

بر تو گر جلوه کند شاهد ما ای زاهد
از خدا جز می و معشوق تمنا نکنی

✔

حافظا سجده به ابروی چو محرابش بر
که دعایی ز سر صدق جز آن جا نکنی

غزل شمارهٔ ۴۸۱ حافظ شیرازی:

بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی

✔

آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد
حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی

✔

گر از آن آدمیانی که بهشتت هوس است
عیش با آدمی ای چند پری زاده کنی

✔

تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف
مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی

✔

اجرها باشدت ای خسرو شیرین دهنان
گر نگاهی سوی فرهاد دل افتاده کنی

✔

خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات
مگر از نقش پراگنده ورق ساده کنی

✔

کار خود گر به کرم بازگذاری حافظ
ای بسا عیش که با بخت خداداده کنی

✔

ای صبا بندگی خواجه جلال الدین کن
که جهان پرسمن و سوسن آزاده کنی.

غزل شمارهٔ ۴۸۲
ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی
اسباب جمع داری و کاری نمی‌کنی

✔

چوگان حکم در کف و گویی نمی‌زنی
باز ظفر به دست و شکاری نمی‌کنی

✔

این خون که موج می‌زند اندر جگر تو را
در کار رنگ و بوی نگاری نمی‌کنی

✔

مشکین از آن نشد دم خلقت که چون صبا
بر خاک کوی دوست گذاری نمی‌کنی

✔

ترسم کز این چمن نبری آستین گل
کز گلشنش تحمل خاری نمی‌کنی

✔

در آستین جان تو صد نافه مدرج است
وان را فدای طره یاری نمی‌کنی

✔

ساغر لطیف و دلکش و می افکنی به خاک
و اندیشه از بلای خماری نمی‌کنی

✔

حافظ برو که بندگی پادشاه وقت
گر جمله می‌کنند تو باری نمی‌کنی