کنوانسیون رامسر، که به عنوان کنوانسیون رامسر برای تالاب‌ها نیز شناخته می‌شود، یک پیمان بین‌المللی برای حفاظت از تالاب‌ها و اکوسیستم‌های وابسته به آن‌ها، به ویژه پرندگان آبزی، است. این کنوانسیون در تاریخ ۲ فوریه ۱۹۷۱ (۱۳ بهمن ۱۳۴۹) در شهر رامسر ایران به تصویب رسید و در ابتدا به امضای نمایندگان ۱۸ کشور رسید. امروزه، این پیمان شامل ۲۴۱۲ مکان به وسعت بیش از ۲۵۴ میلیون هکتار در ۱۷۱ کشور مختلف است.
پیشینه و تعریف تالاب
این پیمان با تلاش اسکندر فیروز، رئیس وقت سازمان محیط زیست ایران، تهیه و تنظیم شد. تعریف تالاب در این کنوانسیون بسیار جامع و وسیع است و شامل مرداب‌ها، باتلاق‌ها، لجن‌زارها و آب‌های طبیعی یا مصنوعی، اعم از دائمی یا موقت، می‌شود. به‌طور خاص، این تعریف به آب‌های شیرین، تلخ یا شور اشاره دارد و شامل آب‌های دریایی با عمق حداکثر شش متر در پایین‌ترین نقطه جزر نیز می‌شود.