تو که کوتاه و طلایی بکنی موها را.
منِ شاعر به چه تشبیه کنم یلدا را؟
✔
مثل یک کودک مبهوت که مجبور شود
تا به نقاشی اش آبی نکشد دریا را.
✔
حرف را می شود از حنجره بلعید و نگفت
وای اگر چشم بخواند غمِ نا پیدا را.
✔
عطر تو شعر بلندی است رها در همه سو
کاش یک باد به کشفت برساند ما را.
✔
تو همانی که شبی پر هیجان می آیی
تا فراری دهی از پنجره ها سرما را.
✔
فال می گیرم و می خوانی و من می خندم
بنشین چای بخور خسته نباشی یارا.
هر بار خواست چای بریزد نمانده ای!
رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای!
♣☃♣
تنها دلش خوش است به اینکه یکی دوبار
رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای!
♣☃♣
حالا صدای او به خودش هم نمی رسد
از بس که بغض توی گلویش چپانده ای!
♣☃♣
دیشب تمام شهر پر از جوجه فنچ بود
گفتند باز روسری ات را تکانده ای!
♣☃♣
خواهند مرد بعد تماشای رقص تو
مشتی نهنگ که لب ساحل کشانده ای!
♣☃♣
بدبخت من فلک زده من بدبیار من
امروز عصر چای ندارم تو مانده ای!
♣☃♣
غزلی عاشقانه و امروزی از شاعر معاصر: حامد عسکری
