ضرب‌المثل «ستاره‌ی سهیل بودن» در زبان فارسی به معنای کم‌یاب و سخت‌دسترس بودن چیزی یا کسی است. این ضرب‌المثل به ویژه در مواقعی به کار می‌رود که چیزی یا فردی نادر، گرانبها و غیر قابل دسترس باشد، مشابه به دشواری در مشاهده یا دسترسی به ستاره‌ی سهیل.
ستاره‌ی سهیل یکی از درخشان‌ترین و شناخته‌شده‌ترین ستارگان در آسمان شب است، ولی از آنجا که این ستاره تنها در عرض‌های جغرافیایی پایین‌تر و مناطق جنوبی زمین قابل مشاهده است، برای بسیاری از مردم در نواحی شمالی، مشاهده‌ی آن بسیار دشوار است. در ایران، ستاره‌ی سهیل معمولاً در نیمه دوم سال خورشیدی قابل رویت است. این ستاره در ۷ دی ماه به اوج خود می‌رسد و از نیمه دوم بهمن ماه مناسب برای رصد شامگاهی می‌شود.