ابوالحسن علی بن محمد مُنجیک ترمذی یکی از شاعران برجسته ایرانی در نیمه دوم سده چهارم هجری است که شهرت بسیاری به دلیل سرودن اشعار هزل و هجو دارد. اشعار او بیشتر جنبهٔ انتقادی و نیش‌دار داشته و در میان معاصرانش به‌عنوان یک زبان‌آور تیز و توانا شناخته می‌شده است. از آثارش می‌توان به دیوانی اشاره کرد که در آن به زبان نیش‌دار و بی‌رحمانه‌ای به نقد شخصیت‌ها و رفتارهای اجتماعی و سیاسی زمانه پرداخته است.
ویژگی‌های شخصیتی و هنری
طبق توصیفات موجود در مجمع الفضحا، مُنجیک مردی تیززبان و هزل‌آیین بود که توانایی بی‌نظیری در سرودن هزل و هجو داشت. او تندطبع و زبان‌آور بود و در شاعری در این حوزه به‌طور خاص تبحر داشت. گفته می‌شود که او می‌توانست با سخنان تند و طعنه‌آمیز خود دل‌ها را بشکند و به سینه‌های اهل کینه زهر طعن بزند. حتی از آن زمان به‌عنوان کسی یاد می‌شود که در کمند هجوش کسی نتواست فرار کند.