لهوتسه (Lhotse) یکی از برجسته‌ترین و دشوارترین قله‌های جهان است که با ارتفاع ۸۵۱۶ متر به عنوان چهارمین قله مرتفع جهان شناخته می‌شود. این قله در مرز تبت (چین) و نپال قرار دارد و به واسطه قرار گرفتن در نزدیکی اورست، بلندترین قله جهان، معمولاً توجه کمتری نسبت به آن جلب می‌شود. یکی از ویژگی‌های مهم این قله، اتصال آن به اورست از طریق گردنه جنوبی است که باعث می‌شود صعود به آن به یکی از چالش‌برانگیزترین و سخت‌ترین تجربه‌های کوهنوردی تبدیل شود.
جبهه جنوبی لهوتسه، که پرشیب و خطرناک است، باعث می‌شود که این قله یکی از دشوارترین قله‌ها برای صعود باشد. در این جبهه، در فاصله‌ای تنها ۲٫۲۵ کیلومتری، ارتفاع ۳٫۲ کیلومتر افزایش می‌یابد که نشان‌دهنده‌ی سختی و چالش‌های فراوان در صعود به این قله است.
علاوه بر دشواری‌های جبهه جنوبی، ویژگی‌های جغرافیایی و شرایط جوی این قله نیز از عواملی است که سبب می‌شود که صعود به آن با مشکلات و خطرات زیادی همراه باشد. به عنوان مثال، یال شرقی لهوتسه که تیز و دندانه‌دار است، پوشیده از برج‌های یخی و صخره‌های یخ‌زده است و صعود از این مسیر نیز بسیار پرخطر می‌باشد.
در جغرافیای قله لهوتسه، سه قله فرعی نیز وجود دارد. یکی از این قله‌ها که به نام "لهوتسه شار" شناخته می‌شود، با ارتفاع ۸۳۹۸ متر و فاصله‌ای تنها ۱ کیلومتری از قله اصلی قرار دارد. بین قله اصلی و لهوتسه شار دو قله دیگر نیز وجود دارند که ارتفاع یکی از آنها کمی کوتاه‌تر از لهوتسه شار است و دیگری کمی بلندتر از آن. این ویژگی‌ها نشان‌دهنده‌ی پیچیدگی و چالش‌های زیاد برای کوهنوردانی است که قصد صعود به این قله را دارند.
اولین صعود به قله لهوتسه در سال ۱۹۵۶ توسط یک گروه کوهنوردی سوئیسی به رهبری فریتس لوشاینگر و ارنست ریس انجام شد. این صعود تاریخی، در آن زمان یکی از دستاوردهای بزرگ کوهنوردی به شمار می‌آمد. بعدها، تیم ملی کوهنوردی ایران در بهار ۱۳۸۱ توانست ۱۲ نفر از کوهنوردان خود را به قله لهوتسه برساند که این موفقیت نیز نقطه عطفی در تاریخ کوهنوردی ایران به شمار می‌رود.
در نهایت، قله لهوتسه با ویژگی‌های منحصربه‌فرد و شرایط سخت صعود، همواره یک چالش بزرگ برای کوهنوردان حرفه‌ای جهان به شمار می‌رود و توجه ویژه‌ای به آن می‌شود، هرچند که نزدیکی آن به اورست باعث شده که این قله کمتر مورد توجه قرار گیرد.