قوانین سه‌گانه کپلر که به نام یوهانس کپلر (Johannes Kepler) نامگذاری شده‌اند، نحوه حرکت سیارات در اطراف خورشید را توضیح می‌دهند. این قوانین در اوایل قرن هفدهم میلادی توسعه یافتند و نقش مهمی در شکل‌گیری علم ستاره‌شناسی مدرن ایفا کردند. به طور خلاصه، این قوانین به شرح زیر هستند:
قانون اول کپلر (قانون بیضی):
هر سیاره در مدار خود به دور خورشید به شکل یک بیضی حرکت می‌کند، به طوری که خورشید در یکی از کانون‌های آن قرار دارد. این قانون نشان می‌دهد که مدارهای سیارات دایره‌ای نیستند، بلکه بیضی‌شکل هستند و فاصله سیاره از خورشید در طول مسیر حرکتش تغییر می‌کند.قانون دوم کپلر (قانون مساحت):
خطی که سیاره را به خورشید متصل می‌کند، در زمان‌های مساوی مساحت‌های برابر را می‌سازد. به عبارت دیگر، سیارات در نزدیکی خورشید سریع‌تر حرکت می‌کنند و هرچه از خورشید دورتر می‌شوند، حرکتشان کندتر می‌شود. این قانون نشان می‌دهد که سرعت حرکت سیاره در مدارش بستگی به فاصله‌اش از خورشید دارد.قانون سوم کپلر (قانون تناسب دوره‌های تناوب):
مربع دوره تناوب سیاره (زمانی که برای یک دور کامل به دور خورشید می‌چرخد) نسبت به مکعب فاصله متوسط آن از خورشید، رابطه‌ای ثابت دارد. به این معنا که هر چه سیاره‌ای از خورشید دورتر باشد، زمان بیشتری برای تکمیل یک مدار نیاز دارد.
این قوانین به دانشمندان کمک کردند تا حرکات سیارات را بهتر درک کنند و موقعیت آن‌ها را پیش‌بینی کنند. کپلر با استفاده از مشاهدات دقیق تیکو براهه (Tycho Brahe) توانست این قوانین را تدوین کرده و راه را برای نظریه‌های بعدی مانند نظریه نیوتن در مورد گرانش و حرکت سیارات هموار کند.