کتاب بهرام

تو پادشاهی و من مستمند دربارم!
مگر تو رحم کنی بر دو چشم خونبارم!

☆☆
مرا اگر به جهنّم بیفکنی ای دوست
هنوز نعره برآرم که دوستت دارم!

☆☆
ردای عفو برازنده ی بزرگی توست
وگرنه من به عذاب تو هم سزاوارم!

☆☆
امید من به خطاپوشی تو آنقدر است
که در شمار نیاید گناه بسیارم!

☆☆
تو را به فضل تو می خوانم و امیدم هست
اگر به قدر تمام جهان خطاکارم!
سجّاد سامانی

نقد این غزل:

این غزل از سجاد سامانی به زیبایی و عمق عواطف عاشقانه پرداخته است. 

محتوا و معنا:
- بیت اول: شاعر به تفاوت موقعیت خود با محبوب اشاره کرده و از او درخواست رحمت می‌کند.
- بیت دوم: حتی اگر به جهنم برود، عشقش به محبوب تغییر نخواهد کرد و همچنان نعره‌اش به عشق او خواهد بود.
- بیت سوم: بزرگ بودن محبوب و قابلیت او برای عفو، به شاعر این امید را داده که در برابر عذاب سزاوار نباشد.
- بیت چهارم: امید شاعر به بزرگواری محبوب آنقدر زیاد است که گناهانش را بی‌شمار می‌داند و باز هم امیدوار است که مورد عفو قرار گیرد.

زبان و ساختار:
- زبان شاعرانه و ساده اما عمیق است. استفاده از تصاویر و استعاره‌ها مانند «دو چشم خونبار» و «ردای عفو» احساسات را به خوبی منتقل می‌کند.
- ساختار غزل منسجم و دارای قافیه‌های زیباست که به ایجاد انسجام و تأکید بر مضامین کمک می‌کند.

تکنیک‌های ادبی:
- استعاره و تشبیه: استعاره‌های «پادشاه» و «مستمند دربار» به خوبی نابرابری و نیازمندی شاعر را نشان می‌دهند.
- تضاد: تضاد بین موقعیت شاعر و محبوب، احساسات قوی را به نمایش می‌گذارد.
- تکرار: تکرار تمایل و امید به عفو محبوب، به تأکید بر عواطف شاعر کمک می‌کند.

احساس و تأثیرگذاری:
غزل با به تصویر کشیدن عواطف عمیق عشق و نیاز به عفو، تأثیر قوی بر خواننده می‌گذارد. احساسات اضطراب و امید در هر بیت به وضوح حس می‌شود.

نتیجه‌گیری:
غزل به خوبی عواطف عاشقانه و نیاز به رحمت محبوب را نشان می‌دهد. زبان شاعرانه و تکنیک‌های ادبی مؤثر به ایجاد تصویری عمیق و تأثیرگذار کمک کرده است.