یا می‌گذری از من یا راه نمی‌آیی!
چون قد بلند خود، کوتاه نمی‌آیی!
✔
با روز قرار تو رد میشوم از هفته
با اینکه تو مدت هاست هر ماه، نمی‌آیی!
✔
چون ابر که بی باران… یا قبله بی‌ایمان
هرگاه که می‌آیی، دلخواه، نمی‌آیی!
✔
مهتاب منی اما چندی است که پیوسته
بر روی زمین هستی از ماه نمی‌آیی!
✔
صد باد می‌آمیزند، در جسم تو می‌ریزند
تا اینکه تو چون توفان، ناگاه نمی‌آیی!
این مهم نیست که دل تازه مسلمان شده است!
که به عشق تو بشر قاری قرآن شده است!
✔
مثل من باغچه خانه هم از دوری تو
بس که غم خورده و لاغر شده گلدان شده است!
✔
بس که هر تکه آن با هوسی رفت، دلم
نسخه دیگری از نقشه ایران شده است!
✔
بی شک آن شیخ که از چشم تو مَنعم می‌کرد
خبر از آمدنت داشت که پنهان شده است!
✔
عشق مهمان عزیزی ست که با رفتن او
نرده پنجره‌ها میله زندان شده است!
✔
عشق زاییده بلخ است و مقیم شیراز
چون نشد کارگر آواره تهران شده است!
✔
عشق دانشکده تجربه انسان‌هاست
گر چه چندی ست پر از طفل دبستان شده است!
✔
هر نو آموخته در عالم خود مجنون است
روزگاری ست که دیوانه فراوان شده است!
✔
ای که از کوچه معشوقه ما می‌گذری
بر حذر باش که این کوچه خیابان شده است!
جا می‌خورد از تردی ساق تو پرنده!
ایمان منی سست و ظریف و شکننده!
هم، چون کف امواج «خزر» چشم گریزی
هم، مثل شکوه «سبلان» خیره کننده!
✔
می خواست مرا مرگ دهد آنکه نهاده ست
بر خوان لبان تو، مربای کشنده!
✔
چون رشته ابریشم قالیچه شرقی ست
بر پوست شفاف تو رگ های خزنده!
✔
غیر از تو که یک شاخه گل بین دو سیبی
چشم چه کسی دیده گل میوه دهنده؟
✔
لب های تو اندوخته آب حیات است
اسراف نکن این همه در مصرف خنده!
✔
ای قصه موعود هزار و یکمین شب
مشتاق تو هستند هزاران شنونده!
✔
افسوس که چون اشک توان گذرم نیست
از گونه سرخ تو پل گریه و خنده!
هر شب برای من دو سه ـ رویا می آوری!
خورشیدی و ستاره بـــــه دنیا می آوری!
✔❖
با یک پیاله آب خوش و چند پُک هوا
مثل گذشته، حال مرا جا می آوری!
✔❖
تنها معلّمی تو که از این همه کتاب
زنگ حساب دفتــر انشا می آوری!
✔❖
در آیه ی نخست اشارات هر شبت
«والّیل» را به خاطر لیلا می آوری!
✔❖
گاهی مرا کــــــه در دل تو جـــا نداشتم
می خوانی و بهانه ی بی جا می آوری!
✔❖
با این که با اشاره به خشکیدن درخت
در بین وعده های خود «امّا» می آوری!
✔❖
من کـودکانه منتظر سیب هستم و
هر شب دلم خوش است که فردا می آوری!
تــا کی از یوسف و آن پیرزن تــــر دامن!
قصه سر هم بکنم تا تو بخوابی با من!
☆☆
تا کی انکار کنم عشق زلیخایی را
تـا مجوز بستانـد غــزلــم الزامن!
☆☆
بی گمان لایق یک قطره لجن خواهم شد
اگــــر انکـار کنــــم هیبت دریـــــــــا را من!
☆☆
عشق آن جغجغه ای نیست که مجنون برداشت
تا کــــــه سرگـرم شود بــــــا زدَنَش صدها «من»!
☆☆
چند قرن است به عشق سریال مجنون
غرق در خواب و خیالند همه ، حتا من!
☆☆
ای که از قصه ی تو این همه انسان خوابند
داوری کــو؟ کـــــــه بگوید تو محقّی یا من؟!
☆☆
عشق ، عصیان زلیخاست نه !حُسن یوسف!
قصه ای بیش نبود آنچــــه تـــــــو گفتی با من!
مرا بخوان که حروفم پر از عسل بشود!
مرا بخواه که هر قطعه ام غــــزل بشود!
♥️♥️
مرا بخوان که پس از این همه "الهه ناز"
دوباره ورد زبانــــــــم "اتل متل" بشود!
♥️♥️
سیاه چشم! فنا کن سپید را مگذار
که محتوای غـــزل نیز مبتذل بشود!
♥️♥️
هـزار وعده بـه من داده ای بگــو چـــه کنم؟
که دست کم یکی از وعده ها عمل بشود؟!
♥️♥️
قسم به عشق! به فتوای دل گناهی نیست
اگـــر بــــه دست تـــــو نامحرمی بغل بشود!
♥️♥️
بیــــــا و مسئله هـــا را ز راه دل حل کن
که در تمام جهان این سخن مثل بشود:
♥️♥️
اساس علم ریاضی به باد خواهد رفت
اگر که مسئله ها عاشقانه حل بشود!
گرچــــه هنگام سفــر جاده ها جانکاه اند!
روی نقشه ، همه ی فاصله ها کوتاه اند!
☆☂
فاصله بین من و شهر شما یک وجب است
نقشه ها وقتی از این فاصله ها می کاهند!
☆☂
من که از خود خبرم نیست چه قیدی دارم؟
جمله های خبــــری قید مکان میخواهند!
☆☂
راهــــی شهر شما میشوم از راه خیال
بی خیالان چه بخواهند چه نه ؛ گمراهند!
☆☂
شهر پــُر می شود از اهل جنــون برج بـه برج
"مهر" خواهان شما "مشتری " هر "ماه " اند!
☆☂
بــه "نظامــی" برسانید کــــه در نسخــــه ی ما
خسروان برده ی کت بسته ی شیرین شاه اند!
☆☂
چند قرن است که خرما به نخیل است و هنوز
دستــــهای طلب از چیـــدن آن کـوتاهـــند!
