تو پادشاهی و من مستمند دربارم!
مگر تو رحم کنی بر دو چشم خونبارم!
✔
مرا اگر به جهنم بیفکنی ای دوست
هنوز نعره برآرم که دوستت دارم...
✔
ردای عفو، برازندۀ بزرگی توست
وگرنه من به عذاب تو هم سزاوارم!
✔
امید من به خطاپوشی تو آنقدر است
که در شمار نیاید گناه بسیارم!
✔
تو را به فضل تو می‌خوانم و امیدم هست
اگر به قدر تمام جهان خطاکارم!
سخن به دلبری چهره‌ی گشاده رسید!
سلام کردی و گفتم حلال‌زاده رسید!
✔
چنین که بوی تو مدهوش می‌کند ما را
عجب، که شهرت افسونگری به باده رسید!
✔
چه بود فرق میان من و رقیب؟ چه بود؟
چقدر سخت گذشتم، چقدر ساده رسید...
✔
به کوه بودن خود سخت دلخوشم، هرچند
هرآنچه بود به سنگ کنار جاده رسید...
✔
خوشا که مرگ، جوانمرد بود و آخر کار
به دادِ عاشقِ هستی به باد داده رسید.
او رفته سال‌هاست چه می‌خواستم چه شد!
این نیز بخت ماست چه می‌خواستم چه شد!
✔
آن بی‌وفا که لحظه‌ای از من جدا نبود
حالا ببین کجاست، چه می‌خواستم چه شد!
✔
ای کاش گفته بود که آن آخرین نگاه
پایان ماجراست، چه می‌خواستم چه شد!
✔
گویا وصال دوست که بر من حرام بود
بر دیگران رواست چه می‌خواستم چه شد!
✔
شعر مرا شنید و پسندید و گریه کرد
اما مرا نخواست چه می‌خواستم چه شد!
✔
آغاز سال نو من و داغ فراق تو
عید است یا عزاست؟ چه می‌خواستم چه شد!
با زبان گریه از دنیا شکایت می‌کنم!
از لب خندان مردم نیز، حیرت می‌کنم!
✔
از گِلی دیگر مرا شاید پدید آورده‌اند
در کنار دیگران احساس غربت می‌کنم!
✔
جان شیرین را فدای عشق کردم، خوب شد
من به هر کس دشمنم باشد محبت می‌کنم!
✔
سرگذشتم بس که غمگین است حتی سنگ‌ها
اشک می‌ریزند تا از خویش صحبت می‌کنم!
✔
بهترین نعمت سکوت است و من ِ بی‌همزبان
با زبان واکردنم کفران نعمت می‌کنم.!
تو پادشاهی و من مستمند دربارم!
مگر تو رحم کنی بر دو چشم خونبارم!
☆☆
مرا اگر به جهنّم بیفکنی ای دوست
هنوز نعره برآرم که دوستت دارم!
☆☆
ردای عفو برازنده ی بزرگی توست
وگرنه من به عذاب تو هم سزاوارم!
☆☆
امید من به خطاپوشی تو آنقدر است
که در شمار نیاید گناه بسیارم!
☆☆
تو را به فضل تو می خوانم و امیدم هست
اگر به قدر تمام جهان خطاکارم!
سجّاد سامانی
نقد این غزل:
این غزل از سجاد سامانی به زیبایی و عمق عواطف عاشقانه پرداخته است.
محتوا و معنا:
- بیت اول: شاعر به تفاوت موقعیت خود با محبوب اشاره کرده و از او درخواست رحمت می‌کند.
با منِ دردآشنا، ناآشنایی بیش از این؟
ای وفادار رقیبان، بی وفایی بیش از این؟
✔
گرم احساس منی، سرگرم یاد دیگران
من کجا از وصل خشنودم، جدایی بیش از این؟
✔
موجی و بر تکه سنگی خرد، سیلی می زنی
با به خاک افتادگان، زورآزمایی بیش از این؟
✔
زاهد دلسنگ را از گوشه ی محراب خود
ساکن میخانه کردی، دلربایی بیش از این؟
✔
پیش از این زنجیر صدها غم به پایم بسته بود
حال، تنها بنده ی عشقم، رهایی بیش از این؟
سجاد سامانی
آهندل خودشیفته‌ی کافر مغرور!
دور است که یادی کند از عاشق مهجور ...
✿
می‌گفت: در این شهر، که دلباخته‌ام نیست؟
آنقدر که محبوبم و آنقدر که مشهور
✿
گفتم که تو منظور من از اینهمه شعری
مغرور، نگاهی به من انداخت که: منظور؟!
✿
من شاعر دوران کهن بودم و آن مست
آمد به مزار من و برخاستم از گور
✿
بار دگرش دیدم و در نامه نوشتم:
نزدیک رقیبانی و می‌بوسمت از دور ...
✿
بر عاشق دل‌نازک خود رحم نکردی
آهندل خودشیفته‌ی کافر مغرور!
سجّاد سامانی
گفتم فراق را به صبوری دوا کنم
صبرم زیاد نیست، چرا ادّعا کنم؟
♥️♥️
بوسیدمش ز دور و چنین مستم از غرور
گر بوسه بر لبش بگذارم چه ها کنم
♥️♥️
گفتم به قول خویش وفا کن، جواب داد
کی قول داده ام که بخواهم وفا کنم؟
♥️♥️
بیم فراق دارم و باید به شوق وصل
شب تا سحر نماز بخوانم، دعا کنم...
♥️♥️
اشکی نمانده است که جاری کنم ز چشم
جانی نمانده است که دیگر فدا کنم
♥️♥️
ای عشق، من که عقل خود از دست داده ام،
دیوانه ام مگر که تو را هم رها کنم؟
♥️♥️
زاهد به ذوق آمده از شعر من ولی
ننگا به من که ذوقی از این مرحبا کنم
سجّاد سامانی
غزل «به دامان تو ای پایان و ای آغاز برگشتم» از سجّاد سامانی به زیبایی احساسات عمیق شاعر را از عشق و بازگشت به معشوق به تصویر می‌کشد.
1. محتوا و معنا:
