کتاب بهرام

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش ۹۳ آن را که گوش ارادت گران آفریده‌اند، چون کند که بشنود و آن را که کمند سعادت کشان می‌برد، چه کند که نرود؟

شب تاریک دوستان خدای

می‌بتابد چو روز رخشنده

وین سعادت به زور بازو نیست

تا نبخشد خدای بخشنده

✔

از تو به که نالم که دگر داور نیست

وز دست تو هیچ دست بالاتر نیست

آن را که تو رهبری کسی گم نکند

وآن را که تو گم کنی کسی رهبر نیست.

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش ۹۴
گدای نیک انجام به از پادشای بد فرجام.

غمی کز پیش شادمانی بری

به از شادیی کز پسش غم خوری.

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 95

زمین را ز آسمان نثار است و آسمان را از زمین غبار. کلُّ اِناءٍ یَتَرشَّحُ بِما فیهِ.

گرت خوی من آمد ناسزاوار

تو خوی نیک خویش از دست مگذار.

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت :بخش 96

حق جل و علا می‌بیند و می‌پوشد و همسایه نمی‌بیند و می‌خروشد.

نعوذبالله اگر خلق غیب دان بودی

کسی به حال خود از دست کس نیاسودی.

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 97

زر از معدن به کان کندن به در آید وز دست بخیل به جان کندن.

دونان نخورند و گوش دارند

گویند امید به که خورده

روزی بینی به کام دشمن

زر مانده و خاکسار مرده.

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 98

هر که بر زیردستان نبخشاید، به جور زبردستان گرفتار آید.

نه هر بازو که در وی قوتی هست

به مردی عاجزان را بشکند دست

ضعیفان را مکن بر دل گزندی

که در مانی به جور زورمندی.

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 99

عاقل چون خلاف اندر میان آمد بجهد و چو صلح بیند لنگر بنهد که آنجا سلامت بر کران است و اینجا حلاوت در میان. مقامر را سه شش می‌باید، ولیکن سه یک می‌آید.

هزار باره چراگاه خوشتر از میدان

ولیکن اسب ندارد به دست خویش عنان

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش ۱۰۰
درویشی به مناجات در می‌گفت: یا رب بر بدان رحمت کن که بر نیکان خود رحمت کرده‌ای که مر ایشان را نیک آفریده‌ای.

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 101
اوّل کسی که عَلَم بر جامه کرد و انگشتری در دست، جمشید بود. گفتندش: چرا به چپ دادی و فضیلت راست راست؟ گفت: راست را زینت راستی تمام است.

فریدون گفت نقّاشان چین را

که پیرامون خرگاهش بدوزند:

بدان را نیک دار ای مرد هشیار

که نیکان خود بزرگ و نیک‌روزند.

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 102

بزرگی را پرسیدند: با چندین فضیلت که دست راست را هست خاتم در انگشت چپ چرا می‌کنند؟ گفت: ندانی که اهل فضیلت همیشه محروم باشند؟

آن که حظ آفرید و روزی داد

یا فضیلت همی دهد یا بخت

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 103
نصیحت پادشاهان کردن کسی را مسلم بود که بیم سر ندارد یا امید زر.

موحد چه در پای ریزی زرش

چه شمشیر هندی نهی بر سرش

امید و هراسش نباشد ز کس

بر این است بنیاد توحید و بس

 

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 104
شاه از بهر دفع ستمکاران است و شحنه برای خونخواران و قاضی مصلحت جوی طراران. هرگز دو خصم به حق راضی پیش قاضی نروند.

چو حق معاینه دانی که می بباید داد

به لطف به که به جنگاوری به دلتنگی

خراج اگر نگزارد کسی به طیبت نفس

به قهر از او بستانند و مزد سرهنگی

 

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 105
همه‌ کس را دندان به ترشی کند شود مگر قاضیان را که به شیرینی.

قاضی چو به‌ رشوت بخورد پنج خیار

ثابت کند از بهر تو ده خربزه‌زار

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 106

قحبهٔ پیر از نابکاری چه کند که توبه نکند و شحنهٔ معزول از مردم آزاری.

جوان گوشه نشین شیرمرد راه خداست

که پیر خود نتواند ز گوشه‌ای برخاست

✔

جوان سخت می باید که از شهوت بپرهیزد

که پیر سست رغبت را خود آلت بر نمی‌خیزد

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 107
حکیمی را پرسیدند: چندین درخت نامور که خدای عز و جل آفریده است و برومند، هیچ یک را آزاد نخوانده‌اند مگر سرو را که ثمره‌ای ندارد، در این چه حکمت است؟ گفت: هر درختی را ثمره‌ای معین است که به وقتی معلوم به وجود آن تازه آید و گاهی به عدم آن پژمرده شود و سرو را هیچ از این نیست و همه وقتی خوش است و این است صفت آزادگان.

بر آنچه می‌گذرد دل منه که دجله بسی

پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد

گرت ز دست برآید چو نخل باش کریم

ورت ز دست نیاید چو سرو باش آزاد

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 108
دو کس مردند و حسرت بردند: یکی آن که داشت و نخورد و دیگر آن که دانست و نکرد.

کس نبیند بخیل فاضل را

که نه در عیب گفتنش کوشد

ور کریمی دو صد گنه دارد

کرمش عیبها فرو پوشد

 

گلستان سعدی: باب هشتم : در آداب صحبت : بخش 109

تمام شدکتاب گلستان والله المستعان به توفیق باری عزّ اسمه. درین جمله چنان که رسم مؤلفانست از شعر متقدمان به طریق استعارت تلفیقی نرفت. غالب گفتار سعدی طرب انگیزست و طیبت آمیز و کوته نظران را بدین علت زبان طعن دراز گردد که مغز دماغ بیهوده بردن و دود چراغ بی فایده خوردن کار خردمندان نیست ولیکن بر رای روشن صاحب دلان که روی سخن در ایشان است پوشیده نماند که درّ موعظه‌های شافی را در سلک عبارت کشیده است و داروی تلخ نصیحت به شهد ظرافت بر آمیخته تا طبع ملول ایشان از دولت قبول محروم نماند.
الحمدلله ربّ العالمین
گر نیاید به گوش رغبت کس

بر رسولان پیام باشد و بس

و اَطلُب لِنَفسِکَ مِن خیر تُرید

بها مِن بعد ذلِکَ غُفراناً لکاتبه
پایان

آسمان در طیف رنگی از آبی به دلایل فیزیکی و شیمیایی خاصی به این شکل است:

۱. پراکندگی نور: نور خورشید که شامل طیف رنگ‌های مختلف است، وقتی به جو زمین می‌رسد، بر اثر پراکندگی با مولکول‌های هوا برخورد می‌کند. مولکول‌های هوا بیشتر از نور با موج زنجیری کوتاهتر پراکنده می‌شوند (موج زنجیری آبی و بنفش). این باعث می‌شود که آسمان در رنگ آبی دیده شود.

۲. ذرات کوچک معلق در هوا:

کروکودیل (Crocodile) خزنده‌ای از خانوادهٔ تمساحان (Crocodylidae)  هستند که در آب‌های شیرین و شور موجودند. آن‌ها از جمله گونه‌های زنده‌ای شناخته می‌شوند که پوستی بزرگ و سر به شکل کلاه دارند. این حیوانات در مناطق گرمسیری از آفریقا، آسیا، آمریکای جنوبی، استرالیا و آمریکای مرکزی یافت می‌شوند. آن‌ها بیشتر در آب‌های شیرین زندگی می‌کنند، اما می‌توانند در آب‌های شور هم زندگی کنند.

کروکودیل‌ها گونه‌های متنوعی دارند، اما ویژگی‌های مشترکی همچون بدن بسته، دهانهای بزرگ با دندان‌های تیز، چشم‌های بزرگ و ساختمان فیزیکی قدرتمند دارند. آن‌ها شکارچیان خوبی هستند و معمولاً حیوانات کوچک و گاهی حتی حیوانات بزرگتری مانند گاو و زرافه را شکار می‌کنند.

به دلیل برخی از ویژگی‌های آن‌ها مانند دهان قدرتمند و قدرت شنا زیاد، کروکودیل‌ها اغلب به عنوان یک نماد از خطر و تهدید در فرهنگ‌ها و هنرها نیز شناخته می‌شوند.

آیا کروکدیل ها از نسل دایناسورها هستند؟

کروکودیل‌ها و دایناسورها هر دو از راسته خزندگان (Reptilia) هستند، اما درخت تکاملی آنها متفاوت است.

1. دایناسورها: