تصور کن جهانی تاریک و پر از زمزمه، با هزاران موجود بالدار که مشغول کاری بی‌وقفه‌اند. آن‌ها حرف نمی‌زنند، جیغ نمی‌زنند، نه چشمی شبیه چشم انسان دارند برای اشاره و نه دست‌هایی برای نشان دادن. اما با این‌حال، پیام‌های دقیقی درباره دنیای بیرون به یکدیگر منتقل می‌کنند.
به این دنیا خوش آمدی: دنیای زنبورهای عسل، جایی که زبان، نه گفتاری است و نه نوشتاری، بلکه رقص است.
زبان بی‌کلام
برای قرن‌ها، انسان‌ها متوجه فعالیت‌های پیچیدهٔ زنبورها شده بودند: ساختن کندو، گرده‌افشانی، تولید عسل... اما راز مهم‌تری در میان بود.
در دههٔ ۱۹۴۰، زیست‌شناسی اتریشی به‌نام کارل فون فریش کشف بزرگی کرد: زنبورها با رقصیدن با هم ارتباط برقرار می‌کنند.
این کشف آن‌قدر انقلابی بود که فون فریش جایزهٔ نوبل گرفت. اما ماجرا دقیقاً چیست؟