می خواهمت چنان که شب تیره ماه را
یا مثل هر مسافر گمگشته راه را
✍✔✍
حال تباه و روز سیاه و لب پرآه
آورده ام برای تو چندین گواه را
✍✔✍
خلوت نشین گوشه ی آغوش تو منم
از من مگیر زاویه ی خانقاه را
✍✔✍
یک عمر سر به شانه ی گرمت گذاشتم
پیوسته دار سایه ی این سرپناه را
✍✔✍
از من همیشه هرچه که خواهی دریغ کن
امّا تو را قسم به دو چشمت نگاه را...
سیّدمحمّد تولیت
از خواب چشم های تو تا صبح می پرم!
این روزها هوای تو افتاده در سرم!
✔✔
هر سایه ای که بگذرد از خلوتم تویی
افتاده ای به جان غزل های آخرم!
✔✔
گاهی صدای روشنت از دور می وزد
گاهی شبیه ماه نشستی برابرم!
✔✔
یا رو به روی پنجره ام ایستاده ای
پاشیده عطر پیرهنت روی بسترم!
✔✔
گاهی میان چادر گلدار کودکی ات
باران گرفته ای سر گلدان پرپرم!
✔✔
مثل پری در آینه ها حرف می زنی
جز آه... هرچه گفته ای از یاد می برم!
✔✔
نزدیک صبح، کنج اتاقم نشسته ای
لبخند می زنی و من از خواب می پرم!
اصغر معاذی
من نقطه ی تلاقی اوهام و حیرتم
سرگشته ام به اهل زمین بی شباهتم
✔✔
از روزگار بعد تو خیری ندیده ام
تنهاترین نشانه ی اثبات قسمتم
✔✔
تفسیر کرده اند مرا گرچه بارها
مضمون گنگ گمشده در صد روایتم
✔✔
خلوت نشین صحبت دیوانگان شهر
دردآشنای رنج هزاران ملامتم
✔✔
مبهوت در میانه ی میدان نشسته ام
بی رغبتی به معرکه ها بوده عادتم
✔✔
سنگ صبور حادثه بعد از تو هیچکس
راهی نبرده سوی زوایای خلوتم
✔✔
میلی به شرح نیست... سکوتم شنیدنی است
بگذار نانوشته بماند حکایتم
محمد صادق سبط الشیخ
