کتاب بهرام

غزل شمارهٔ ۴۸۴

تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی

ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی

✔♥️✔

به خدایی که تویی بنده بگزیده او

که بر این چاکر دیرینه کسی نگزینی

✔♥️✔

گر امانت به سلامت ببرم باکی نیست

بی دلی سهل بود گر نبود بی‌دینی

✔♥️✔

ادب و شرم تو را خسرو مه رویان کرد

آفرین بر تو که شایسته صد چندینی

✔♥️✔

عجب از لطف تو ای گل که نشستی با خار

ظاهرا مصلحت وقت در آن می‌بینی

✔♥️✔

صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم

عاشقان را نبود چاره بجز مسکینی

✔♥️✔

باد صبحی به هوایت ز گلستان برخاست

که تو خوشتر ز گل و تازه‌تر از نسرینی

✔♥️✔

شیشه بازی سرشکم نگری از چپ و راست

گر بر این منظر بینش نفسی بنشینی

✔♥️✔

سخنی بی‌غرض از بنده مخلص بشنو

ای که منظور بزرگان حقیقت بینی

✔♥️✔

نازنینی چو تو پاکیزه دل و پاک نهاد

بهتر آن است که با مردم بد ننشینی

✔♥️✔

سیل این اشک روان صبر و دل حافظ برد

بلغ الطاقه یا مقله عینی بینی

✔♥️✔

تو بدین نازکی و سرکشی ای شمع چگل

لایق بندگی خواجه جلال الدینی