کتاب بهرام

زبان فارسی (Persian Language) یکی از زبان‌های هندو-European است که به عنوان زبان رسمی و ملی ایران (Iran) شناخته می‌شود. این زبان همچنین در کشورهای افغانستان (Afghanistan) و تاجیکستان (Tajikistan) به عنوان زبان رسمی یا یکی از زبان‌های رسمی استفاده می‌شود. زبان فارسی به دلیل تاریخ غنی، ادبیات برجسته و تأثیر فرهنگی عمیق، اهمیت ویژه‌ای دارد.

1. تاریخچه (History)

زبان فارسی دارای تاریخچه‌ای طولانی و پیچیده است. این زبان به سه دوره اصلی تقسیم می‌شود:

• فارسی باستان (Old Persian): این دوره مربوط به دوران هخامنشیان (Achaemenid Empire) است و متون آن عمدتاً به خط میخی (Cuneiform) نوشته شده‌اند.
• فارسی میانه (Middle Persian): این دوره شامل زبان پارسی ساسانی (Sasanian Persian) است و متون آن به خط پهلوی (Pahlavi) نگاشته شده‌اند.

شیمیایی (Chemical) به هر چیزی اطلاق می‌شود که به علم شیمی (Chemistry) و ویژگی‌ها، ترکیب‌ها و واکنش‌های مواد (Substances) مربوط می‌شود. این واژه معمولاً در زمینه‌های مختلفی مانند علوم طبیعی (Natural Sciences)، صنایع (Industries) و تحقیقات (Research) استفاده می‌شود.

ویژگی‌های شیمیایی (Chemical Properties):

ترکیب شیمیایی (Chemical Composition):

نوع و نسبت عناصر (Elements) یا ترکیبات (Compounds) موجود در یک ماده.

واکنش‌پذیری (Reactivity):

زبان سانسکریت (Sanskrit) یکی از قدیمی‌ترین زبان‌های هند و زبان اصلی متون مذهبی، فلسفی و ادبی هند باستان است. این زبان به طور خاص در فرهنگ و تمدن هندو نقش بسیار مهمی ایفا کرده و تأثیرات عمیقی بر زبان‌های دیگر و فرهنگ‌های مختلف داشته است. در ادامه، به بررسی جنبه‌های مختلف زبان سانسکریت می‌پردازیم:

۱. تاریخچه

زبان سانسکریت به خانواده زبان‌های هندو-اروپایی تعلق دارد و ریشه‌های آن به حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد برمی‌گردد. این زبان به عنوان زبان مقدس هندوها شناخته می‌شود و در متون دینی مانند وداها، اوپانیشادها، پوراناها و ادبیات کلاسیک مانند «رامایانا» و «ماهاباراتا» مورد استفاده قرار گرفته است. سانسکریت به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود: سانسکریت کلاسیک و سانسکریت ودا.

۲. ویژگی‌های زبان‌شناختی