شوق پرکشیدن است در سرم قبول کن!
دلشکسته‌ام اگر نمی‌پرم قبول کن!
✔
این که دور دور باشم از تو و نبینمت
جا نمی‌شود به حجم باورم، قبول کن!
✔
گاه، پر زدن در آسمان شعرهات را
از من، از منی که یک کبوترم قبول کن!
✔
در اتاق رازهای تو سرک نمی‌کشم
بیش از آ‌نچه خواستی نمی‌پرم، قبول کن!
✔
قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی‌خورد
گاه نامه می‌برم می‌آورم، قبول کن!
✔
گفته‌ای که عشق ما جداست، شعرمان جدا
بی‌تو من نه عاشقم، نه شاعرم، قبول کن!
✔
آب... وقتی آب این قدر گذشته از سرم
من نمی‌توانم از تو بگذرم، قبول کن!
نه سراغی نه سلامی خبری می خواهم!
قدر یک قاصدک از تو اثری می خواهم!
✔
خواب و بیدار شب و روز به دنبال من است
جز مگر یاد تو یار سفری می خواهم؟
✔
در خودم هر چه فرو رفتم و ماندم کافیست
رو به بیرون زدن از خویش، دری می خواهم!
✔
بعد عمری که قفس وا شد و آزاد شدم
تازه برگشتم و دیدم که پری می خواهم!
✔
سر به راهم تو مرا سر به هوا میخواهی
پس نه راهی نه هوایی نه سری می خواهم!
✔
چشم در شوق تو بیدارتری می طلبم
دل در دام تو افتاده تری می خواهم!
✔
در زمین ریشه گرفتم که سر افراز شوم
بی تو خشکیدم و لطف تبری می خواهم!
تو که کوتاه و طلایی بکنی موها را.
منِ شاعر به چه تشبیه کنم یلدا را؟
✔
مثل یک کودک مبهوت که مجبور شود
تا به نقاشی اش آبی نکشد دریا را.
✔
حرف را می شود از حنجره بلعید و نگفت
وای اگر چشم بخواند غمِ نا پیدا را.
✔
عطر تو شعر بلندی است رها در همه سو
کاش یک باد به کشفت برساند ما را.
✔
تو همانی که شبی پر هیجان می آیی
تا فراری دهی از پنجره ها سرما را.
✔
فال می گیرم و می خوانی و من می خندم
بنشین چای بخور خسته نباشی یارا.
ای آنکه بودی در خوشی‌ها یار من روزی!
دیدم که افتادی پی آزار من روزی!
✔
این سینه زندان بود، اما رفت با شادی
هرکس که خط انداخت بر دیوار من روزی!
✔
شاید قسم خوردی فراموشم کنی، اما
سر می‌کشی در دفتر اشعار من روزی!
✔
رفتی طنین شعرهایم در سرت... گفتم
دیوانه بر می‌گردی از تکرار من روزی!
✔
با هر غزل جان دادم و بر گردنت افتاد
یکباره خون آبیِ خودکار من روزی!
✔
هر زن به چشمم خیره شد، گم کرده‌ای را یافت
پس «هر کسی از ظنّ خود شد یار من» روزی!
✔
بگذار بی‌پروا بگویم دوستت دارم
هرچند می‌خندی به این اقرار من روزی.
من و تو در دل همدیگریم و دور از هم.
چقدر خاطره داریم در مرور از هم.
✔
دو ریل در دو مسیر مخالفیم و به هم
نمیرسیم بجز لحظه ی عبور از هم.
✔
تو من، تو من، تو منی... من تو، من تو، من تو شدم
مگر که مرگ جدامان کند به زور از هم.
✔
نه... تن نده پریِ من، تو وردها بلدی
بخوان که پاره شود بند بند تور از هم.
✔
نه... مثل ریل نه... فکر دوباره آمدنیم
شبیه عقربه ها لحظه ی عبور از هم..
من و تو دور شدیم اینقدر چرا از هم.
غریبه با هم، دشمن به هم، جدا از هم.
✔
اگر به هم نرسیدیم بی‌خیال شدیم
ولی جدا که نکردیم راه را از هم.
✔
که بر نگردی و دیگر نگاه هم نکنی
بپاشی اول بازی زمینه را از هم.
✔
تمام این همه مثل کلاف سر در گم
ولی به سادگی قهر بچه‌ها از هم.
✔
تو هم شکسته‌ای و مثل من پر از زخمی
چه شد؟ من و تو به هم خورده‌ایم یا از هم.
✔
اگر قبول نداری نگاه کن به عقب
جدا شده جایی رد پای ما از هم.
✔
چه در میانه‌ی این راه اتفاق افتاد
فرار کرد خطوط دو رد پا از هم.
عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی!
بین رسیدن و نرسیدن گذاشتی!
✔
یک آسمان پرندگی ام دادی و مرا
در تنگنای از تو پریدن گذاشتی!
✔
وقتی که آب و دانه برایم نریختی
وقتی کلید در قفس من گذاشتی!
✔
امروز از همیشه پشیمان تر آمدی
دنبال من بنای دویدن گذاشتی!
✔
من نیستم... نگاه کن این باغ سوخته
تاوان آتشی ست که روشن گذاشتی!
✔
گیرم هنوز تشنه حرف توام ولی
گوشی مگر برای شنیدن گذاشتی؟
✔
آلوچه های چشم تو مثل گذشته اند
اما برای من دل چیدن گذاشتی؟
✔
حالا برو برو که تو این نان تلخ را
در سفره ای به سادگی من گذاشتی.
نقد این شعر: غزل زیبای مهدی فرجی، با تصاویر تازه و تشبیه‌های دقیق و دلنشین، یکی از نمونه‌های برجسته شعر معاصر است که دنیای درونی شاعر را با کلماتی بویایی و تاثیرگذار به تصویر می‌کشد. در این غزل، شاعر به بررسی رابطه‌ای پیچیده و مملو از حسرت و پشیمانی می‌پردازد که در آن، مفاهیم و احساسات به صورت نمادین و استعاری بیان شده‌اند.
بنشین برایت حرف دارم در دلم غوغاست!
وقتى که شاعر حرف دارد آخر دنیاست!
✔
شاعر بدون شعر یعنى لال! یعنى گنگ
در چشم هاى گنگ اما حرف دل پیداست!
✔
با شعر حق انتخاب کمترى دارى
آدم که شاعر مى شود تنهاست یا تنهاست!
✔
هرکس که شعرى گفت بى تردید مجنون است
هر دخترى را دوست مى دارد بدان لیلاست!
✔
هر شاعرى مهدى ست یا مهدى ست یا مهدى ست
هر دخترى تیناست یا ساراست یا رى راست!
✔
پروانه ها دور سرش یکریز مى چرخند
از چشم آدم ها خل است از دید من شیداست!
✔
در وسعتش هر سینه داغ کوچکى دارد
دریا بدون ماهى قرمز چه بى معناست!
✔
دنیا بدون شاعر دیوانه دنیا نیست
بى شعر، دنیا آرمانشهر فلاطون هاست!
✔
من بى تو چون دنیاى بى شاعر خطرناکم
من بى تو واویلاست دنیا بى تو واویلاست!
✔
تو نیستى وآه پس این پیشگویى ها
بیخود نمیگفتند فردا آخر دنیاست!
✔
تو نیستى و پیش من فرقى نخواهد کرد
که آخر پاییز امروز است یا فرداست!
✔
یلداى آدم ها همیشه اول دى نیست
هرکس شبى بى یار بنشیند شبش یلداست.
وحشی نبودم تا تو رامم کرده باشی!
آهو نه..تا پابند دامم کرده باشی!
✔
من پخته بودم ، پخته بودم ، پخته بودم...
جز اینکه با یک عشوه خامم کرده باشی!
✔
مدیون قدری آب و مشتی دانه یکروز
مثل کبوترهای بامم کرده باشی!
✔
یادم نمی آید جوابم داده باشی
یادم نمی آید سلامم کرده باشی!
✔
با تو همین اندازه شیرین بود اگر بود ــ
زهری که با حرفی به کامم کرده باشی!
✔
میسوزم و دود مرا می بلعی...آنوقت
له میکنی وقتی تمامم کرده باشی!
✔
حالا چطوری من حلالت کرده باشم
وقتی تو اینطوری حرامم کرده باشی!
حتّی درست تا لب ریل قطار رفت!
ترسید شاعرانه نمیرد، کنار رفت!
✔
برگشت پشت پنجره‌ی خانه‌اش نشست
یک دور مثل باد دقیقه شمار رفت!
✔
ـ من اینهمه مداد و ورق نفله کرده‌ام
در بیست و چند سال که بر یک مدار رفت!
✔
تقویم را ورق زد دنبال بچگی‌ش
حتی سراغ آلبومش چند بار رفت!
✔
لحظه به لحظه عقربه‌ها تندتر شدند
ساعت چهار آمد، ساعت چهار رفت!
✔
حتی غروب آمد، حتی غروب رفت
حتی بهار آمد، حتی بهار رفت!
✔
از صندلی بلند شد و مشت زد به میز
فرصت نشد قبول کند، زیر بار رفت!
✔
فردا درست ساعت نه ... روزنامه‌ها؛
یک شاعر روانی زیر قطار رفت!
نقد این غزل پر معنا:
شعر پست‌مدرن که به‌خوبی در این غزل از مهدی فرجی تجلی یافته، تجربه‌ای نو و پیچیده از بن‌بست ذهنی و روحی یک شاعر (که می تواند نماد انسان بخصوص انسان مدرن! باشد) را به تصویر می‌کشد. در این قطعه، فرجی از زبان شاعرِ خودکشی‌کننده‌ای سخن می‌گوید که بین واقعیت و خیال، گذشته و حال، حضور و غیاب در نوسان است. این نوع از نوشتار با سرشت پست‌مدرن خود، نه تنها از عواطفِ نمایشی و کلیشه‌ای فاصله می‌گیرد بلکه در جستجوی آن چیزی است که در آستانه فراموشی و حذف قرار دارد.
